Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Καλά Χριστούγεννα! (Για μεγάλους και παιδιά)


… «Καλά Χριστούγεννα!»
Καλά… τι λέμε; Τι ευχόμαστε; Για ποια «Χριστούγεννα» μιλάμε και ευχόμαστε; Αφού τον Χριστό (κι αυτό που συμβολίζει κι αντιπροσωπεύει) τον σκοτώσαμε…
…Προ πολλού!...
…Και κάθε μέρα!...

-Έλα ρε «περίεργε» και «γκρινιάρη»! Άσε ετούτες τις φιλοσοφίες… Και πες μας πού θα πας για τα Χριστούγεννα;
Να ’ναι καλά οι εφημερίδες, τα περιοδικά και οι ραδιοφωνικές εκπομπές. Που μας προτείνουν λύσεις κι ευκαιρίες «ένα σωρό»: Ταξίδια για τις χώρες του βορά, τις χιονισμένες, μέχρι και την πατρίδα του Άη-Βασίλη (που έγινε πια, όπως άκουσα, i-Vassilis…) Ταξίδια και στους παραδείσους των αγορών: στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Μιλάνο ή στη Ρώμη. Και, ακόμα, ταξίδια μακρινά, εξωτικά: Πουκέ, Σεϋχέλλες, Μαλδίβες ή και Νότια Αμερική (Χιλή, Παταγωνία, ας πούμε, και Νησί του Πάσχα…)

Και πριν από αυτά, βεβαίως, «θα κάνουμε κι ένα… ταξιδάκι απ’ τα μαγαζιά, μέρες που είναι»… […ενώ τις άλλες μέρες του χρόνου…] Όλα, ντυμένα γιορτινά και καταφώτιστα, αναβοσβήνουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια τους, λες και σου κλείνουν πονηρά, γεμάτα πειρασμούς, το μάτι… Να σε καλέσουν σ’ ένα ατέλειωτο πανηγύρι χαράς κι ευδαιμονίας…
[…Μη, μη παλιόπαιδο, μην ξεστομίσεις τίποτα περί άκρατου καταναλωτισμού, περί πανηγυριού των πολυεθνικών και των διαφημιστών «στην πλάτη μας», με το πορτοφόλι το δικό μας… -μην το πεις… πιπέρι θα σου βάλω πάλι…]
[…Κι εσύ, βλάσφημε αιρετικέ, αν τολμήσεις να μου θυμίσεις, πάλι, πως το “shopping therapy” έχει ως δεύτερο συστατικό το “therapy”… δεν το έχω σε τίποτα να σε ξαποστείλω στην πυρά…]

Κι επειδή όπως «αναμφίβολα συμφωνούμε όλοι», «αυτές οι μέρες είναι κυρίως για τα παιδιά» [κι αν το ξεχάσουμε, άλλωστε, προς στιγμής, μας το θυμίζουν συνεχώς, ασκώντας το λειτούργημά τους, οι δημοσιογράφοι!...], και βέβαια θα πάμε όλα τα παιδιά να… προσκυνήσουν στον «Σούπερ – Ντούπερ – Τζάμπο – Ουάου» ναό του Άγιου Μουστακα-Λη (μεγάλη η χάρη του!...), για να γαλουχηθούν σε αξίες και ιδανικά… (…πλαστικουριάς και χρυσόσκονης…)
Και φυσικά θα αγοράσουμε γυρνώντας (όχι από «γύφτο»!...) κι ένα δέντρο «οικολογικό» (όπως καθένας το εννοεί αυτό…), για να στολίσουμε στο σπίτι, όλοι μαζί, ως οικογένεια…

…Και θα παίξουμε… («Μαζί με τα παιδιά, θα ξαναγίνουμε παιδιά!»…) Πολλά παιχνίδια. Κάθε είδους…
…Εκτός από όσα θα «κόψει» η λογοκρισία… Ή «το πνεύμα των ημερών»…
Ο «Γκρινιάρης», για παράδειγμα, είναι απαγορευμένος. [Φαρμακόγλωσσε!]
Η «Monopoly», αντιθέτως, επιτρέπεται! Ενδείκνυται, μάλιστα, και συνιστάται, η νέα έκδοση που, καθώς είδα, κυκλοφόρησε, αυτή που αντί για χρήματα έχει πιστωτικές κάρτες… Για να μαθαίνουν τα παιδιά… Να συνηθίζουν… [Αν δεν πάψουν να ανανεώνονται με ιδέες τέτοιες, εμπνευσμένες, «παιχνίδια» όπως η «Monopoly», δεν θα ’χουν μέλλον…]
Το «Θάρρος κι Αλήθεια» επίσης επιτρέπεται. Μα μόνο με τον τρόπο που επικράτησε να παίζεται, μ’ αυτόν που συνηθίζεται… Διότι αν τυχόν αποφασίσουμε στ’ Αλήθεια να παίξουμε με Θάρρος το «Θάρρος κι Αλήθεια», τότε κι αυτό θα απαγορευτεί… (…άλλωστε θα πάψει να είναι πια παιχνίδι…)
Α, και κανένα «χαρτάκι» να παίξουμε, βεβαίως. «Για το καλό του χρόνου»… […που διαφέρει, βεβαίως, απ’ τον «κακό μας τον καιρό»…]

[Ιδέα – Πρόταση:] Για την τυχόν περίπτωση που κάποιοι πολιτικοί τυχόν καταδεχθούν να σας κάνουν την τιμή να γιορτάσουν μαζί σας, δηλαδή «κοντά στο λαό», αυτές τις μέρες (κι ιδίως αναφέρομαι δε κάποιους «μάγους» -της οικονομίας- που αντί να φέρνουν δώρα, μάλλον προτιμούν να τα παίρνουν…), προτείνω να τους «καλοπιάσετε» παίζοντας σβούρα. [Και κρατείστε σημειώσεις και στατιστικά στοιχεία για το ποιος και πόσο συχνά ρίχνουν «βάλετε όλοι» και πότε έρχεται το «πάρ’ τα όλα»!...]

Εξυπακούεται πως δεν παίζουμε (και, αντίστοιχα, δεν αγοράζουμε για τα παιδιά) παιχνίδια – όπλα. Ξεκάθαρα πράγματα! Τα όπλα είναι παιχνίδια μόνο για μεγάλους! Για άντρες!... Τα όπλα είναι σοβαρή υπόθεση. Σκοτώνουν! Δεν είναι παιχνίδια. Είναι business! Οι ψυχολόγοι το έχουν διακηρύξει με κάθε τρόπο: «Τα όπλα βλάπτουν σοβαρά τον ψυχικό κόσμο των παιδιών» [Υπάρχουν κι άλλες παραλλαγές: «Τα όπλα αποδείχνουν τον “βλαμμένο” ψυχικό κόσμο των μεγάλων» ή «Τα όπλα βλάπτουν σοβαρά και ανεπανόρθωτα την… ζωή παιδιών και μεγάλων» ή «Τα όπλα (και δη η αγορά τους) βλάπτουν σοβαρά την εθνική οικονομία» κ.λπ. κ.λπ.] Γι’ αυτό το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο έχει απαγορεύσει την διαφήμισή τους!... […άσχετα αν ξέχασε ν’ ασχοληθεί με τη βία των παιδικών και νεανικών τηλεοπτικών εκπομπών και βιντεοπαιχνιδιών… Ή και τα «αποδέχεται», για να βοηθήσει την ωρίμανση των παιδιών, αφού «η βία είναι μέσα στη ζωή και πρέπει, συνεπώς, να το καταλάβουν και τα παιδιά»…]

Για τα μικρότερα παιδιά ενδείκνυνται άλλα παιχνίδια. Όπως το:
«Πού ’ν’το, πού ’ν’το το δαχτυλίδι
ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις…
… Πού ’ν’το, πού ’ν’το το νόημα των Χριστουγέννων
ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις…»
Καλά και Ουσιαστικά Χριστούγεννα για όλους μας!...

Υ.Γ. για τα Χριστουγεννιάτικα ταξίδια:
  • Και αυτές τις ημέρες, όπως όλο τον χρόνο, κάποιοι συνάνθρωποί μας κάνουν μακρινά ταξίδια, σε παραδείσους τεχνητούς… Και φλερτάρουν με το μεγάλο ταξίδι χωρίς γυρισμό…
  • Κάποιοι άλλοι ονειρεύονται και αγωνίζονται για ένα ταξίδι (χωρίς αναγκαστική επιστροφή) απ’ τις πατρίδες τους στον «παράδεισο» της Ελλάδας ή της Ευρώπης, που είναι γι’ αυτούς ισότιμο με ταξίδι απ’ τον αργό θάνατο της ανεργίας, της πείνας, της φτώχειας και της αναξιοπρέπειας, στη ζωή της ελευθερίας, της εργασίας και του αγώνα…
  • Φέτος θα διαλέξω ένα ταξίδι προς τους συνανθρώπους μου…
Υ.Γ. για τον Χριστουγεννιάτικο διάκοσμο:
  • Φέτος, αντί για «Αλεξανδρινές» (ή «Χριστουγεννιάτικα» λουλούδια), θα στολίσω την καρδιά μου με αγάπη. Αντί για στολίδια, θα κρεμάσω στην καρδιά και στο πρόσωπο ένα χαμόγελο για τους γύρω μου. Θα γυρίζω σα σβούρα και θα λέω: «Πάρετε όλοι»… Χαμόγελο και αγάπη…
  • Δεν θα στολίσω δένδρο… Γιατί το δένδρο μας κρύβει το δάσος… [Το δάσος των προβλημάτων; Το δάσος που κάψαμε;… Το “δάσος”, δηλαδή το νόημα, την ουσία: Δεν αρκεί να στολίζεις το δένδρο με λαμπιόνια… Μα την ψυχή μας με αρετές… Και τη ζωή μας με έργα και δράση… Και τις παιδικές ψυχούλες με χαρές… Όχι ψεύτικες, τεράστιες και «πλαστικές» χαρές…]

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Οι Έλληνες με πληγώνουν… (όχι η Ελλάδα)


Η Ελλάδα με πληγώνει…
Η σύγχρονη Ελλάδα.
[Γι’ αυτό και είναι νωπή η πληγή… Κι αιμορραγεί… Και με πονάει… Και όλα δείχνουν πως εξελίσσεται σε γάγγραινα…]
Η Ελλάδα που αγαπάω… Η Ελλάδα που «την πονάω»
[…Κι αυτό είναι που κάνει τον πόνο μου βαθύτερο…]

Η Ελλάδα με πληγώνει;
Λάθος!
Οι Έλληνες με πληγώνουν…
Οι σύγχρονοι Έλληνες. Που πάνε «από το κακό στο χειρότερο»

Οι ίδιοι οι Έλληνες, βέβαια, εμού συμπεριλαμβανομένου, έχουν συνήθως την τάση να λένε: «Η Ελλάδα μας πληγώνει». [Η Ελλάδα. Αόριστα και αφηρημένα…] «Δεν κοιτάμε τα χάλια μας»… Ο καθένας μας!
«Το κράτος. Τι κάνει το κράτος;» ακούς τους πάντες να ρωτούν…
[…και «να βγάζουν την ουρά τους έξω από τις ευθύνες»…]
«Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αναρωτήσου τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου», είχε πει ένα ξένος πολιτικός ηγέτης. Αυτή τη φράση κανείς δεν την λέει, κανείς δεν την θυμάται. Και, φοβούμαι, ελάχιστοι την νιώθουν και την κάνουν βίωμα, πράξη, τρόπο ζωής…

Λοιπόν, για πέστε μου: Το κράτος φταίει για όλα αυτά που αναφέρω παρακάτω; Που, σχεδόν όλα «μας προέκυψαν» [δυστυχώς, όμως, μόνο «στα ψιλά των εφημερίδων»…] εσχάτως. Ή έστω (για να σας πω την αμαρτία μου…) μετά από λίγο δικό μου ψάξιμο στην ειδησεογραφία των τελευταίων μηνών.

Οι Έλληνες με πληγώνουν, λοιπόν. Και όχι μόνο για ένα –δύο λόγους και μάλιστα ασήμαντους. Κάθε άλλο μάλιστα!...

Α) Με πληγώνει που οι Έλληνες είναι (από) τα «μεγαλύτερα φουγάρα» διεθνώς. Νομίζω πως βρισκόμαστε στην δεύτερη ή τρίτη θέση, παγκοσμίως, αλλά με… προοπτικές ανόδου (Δυστυχώς!...) Αντιγράφω από πρόσφατο δημοσίευμα:
«Δυσάρεστη πρωτιά για τους έλληνες μαθητές, οι οποίοι εμφανίζονται να ξεκινούν τη βλαβερή συνήθεια του καπνίσματος από μικρή ηλικία, σε καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό. Συγκεκριμένα, σύμφωνα στατιστικά στοιχεία της Eurostat, που δημοσίευσε η εφημερίδα "Το Πρώτο Θέμα", ένας στους τρεις ανήλικους στην ηλικία των 17 καπνίζει, ενώ το 55% από αυτούς κάνει πάνω από δέκα τσιγάρα ημερησίως. Μάλιστα το 15% των εφήβων καπνιστών ξεκίνησε τη βλαβερή συνήθεια μόλις σε ηλικία δέκα χρόνων, ενώ στα 14 χρόνια ξεκινά το κάπνισμα το 45% του συνόλου των ανήλικων καπνιστών».
Και το χειρότερο (που με πληγώνει περισσότερο): «Συγχρόνως, σύμφωνα με μελέτες, η συντριπτική πλειονότητα των εφήβων δηλώνει ενήμερη για τις επιβλαβείς συνέπειες του καπνίσματος, παρόλα αυτά δεν δείχνει να ανησυχεί».
[Πηγή: http://www.cosmo.gr/SciTech/Hellas/177272.html]

Β) Με πληγώνει, ακόμα, η ελληνική «πρωτιά» [φτού να μην μας ματιάσουμε!...] στην ευρωπαϊκή λίστα της παχυσαρκίας. Αντιγράφω από άλλο δημοσίευμα:
«Τα στοιχεία της Διεθνούς Ένωσης για τη Μελέτη της Παχυσαρκίας αποκαλύπτουν ότι οι Έλληνες ενήλικες -άνδρες και γυναίκες- κατέχουν την πρώτη θέση στην Ευρώπη των 27».
[Πηγή: http://www.disabled.gr/lib/?p=13892]

Γ) Με πληγώνει που μέσα σε τριάντα (30) χρόνια, η Ελλάδα βρέθηκε από την 1η στη 12η θέση από άποψη μακροβιότητας.
[…Και, βεβαίως, η Ελλάδα δεν βρέθηκε εκεί μόνη της, τυχαία, αλλά από την «δράση» και την συμπεριφορά όλων μας - «Κακό του κεφαλιού μας»!...]
Παρατηρεί σχετικά ο καθηγητής Δ. Τριχόπουλος, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου:
«Ο μέσος Έλληνας σήμερα πληροί και τους πέντε παράγοντες κινδύνου για χρόνιες σοβαρές νόσους […] Καπνίζει, είναι παχύσαρκος, δεν ασκείται, έχει υψηλή χοληστερόλη και δεν ελέγχει την υπέρτασή του»
[Πηγή: http://www.disabled.gr/lib/?p=443]

Δ) Με πληγώνει που [συγχωρέστε με για τα λίγο «μπαγιάτικα» στοιχεία, αλλά δεν είχα χρόνο να ψάξω για νεώτερα, που γνωρίζω πως υπάρχουν] «σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις χώρες του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OOΣΑ), η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε θανάτους παιδιών (κάτω των 18 ετών) από τροχαία δυστυχήματα, καθώς στη χώρα μας σκοτώνονται περίπου 40 παιδιά το μήνα, διότι δεν φορούν ζώνη στο αυτοκίνητο ή δεν κάθονται σε ειδικά καθίσματα, ή εξαιτίας δυστυχημάτων με ποδήλατα και μηχανάκια […] "Οδηγούμε όλοι σαν τον οδηγό της νταλίκας, απλώς εκείνος έχει πιο δολοφονικό όργανο στα χέρια του" επισημαίνει ο κ. Παπαδόπουλος. O Έλληνας περιφρονεί τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και παρ ότι έχει κακή εκπαίδευση δεν δέχεται συστάσεις […] Σύμφωνα με τον εκδότη του περιοδικού " 4 Τροχοί" Κώστα Καββαθά, το κακό ξεκινάει από τη συμπεριφορά οδηγών που εκφράζεται με τις φράσεις "έλα μωρέ τώρα..." και "ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις ότι...". Όπως λέει, "ο Έλληνας συμπεριφέρεται ως κατακτητής στην ίδια του τη χώρα. Μιλάει στο τηλέφωνο την ώρα που οδηγεί, δεν φορά ζώνη ασφαλείας, περνά με κόκκινο, προσπερνά από τα δεξιά»
[Πηγή: http://www.cna.gr/modules/news/print.php?storyid=244]
«Σύμφωνα με στοιχεία της Ε.Ε. […] η οδήγηση στην Ευρώπη είναι περισσότερο επικίνδυνη στις χώρες της Βαλτικής και στην Ελλάδα»
[Πηγή: http://news.pathfinder.gr/automoto/news/397357.html]
Ας μην συνεχίσω για τους Έλληνες οδηγούς και τη συμπεριφορά τους, γιατί θα μπορούσα να γράφω για ώρες… […και να ρέει το… «πύον» μου…]

Ε) Με πληγώνει που σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έγκυρης διεθνούς έρευνας Pisa για το 2006, που διεξήχθη παγκοσμίως σε 57 χώρες και αφορά στην ποιότητα και τις γνώσεις των μαθητών στις θετικές επιστήμες, «η Ελλάδα φιγουράρει στην 38η θέση πίσω από όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες (όχι μόνο της ΕΕ), προηγείται όμως χωρών όπως η Χιλή, η Ιορδανία, η Κολομβία κλπ.». Α, ξέχασα, οι Έλληνες μαθητές είναι καλύτεροι και από αυτούς του Κιργκιστάν, του Κατάρ, του Αζερμπαϊτζάν κ.λπ.
[Πηγή: http://historiae-fabularis.blogspot.com/2007/11/blog-post_29.html]
Το χειρότερο, για μένα, είναι πως «υποχωρήσαμε» κατά δύο θέσεις, σε σχέση με αντίστοιχη έρευνα που είχε γίνει το 2003
[Πηγή: http://www.spiegel.de/schulspiegel/0,1518,520288,00.html]

ΣΤ) Με πληγώνει που, παρότι λέμε (και νομίζουμε…) και αυτο- κολακευόμαστε ότι νοιαζόμαστε για το περιβάλλον και μάλιστα μεμφόμαστε τους ισχυρούς της γης ή/και τους πολιτικούς μας που «δεν παίρνουν δραστικά μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος και για την αντιμετώπιση του προβλήματος της τρύπας του όζοντος και των ακραίων κλιματικών αλλαγών κ.λπ. κ.λπ.», παρ’ όλα αυτά λοιπόν, οι Έλληνες κάθε άλλο παρά είμαστε (αποδεδειγμένα!) «φιλικοί προς το περιβάλλον». Αντιγράφω αποσπάσματα από την έκθεση με τίτλο «WWF Ελλάς: τα κοντέρ της κλιματικής αλλαγής», που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς:
«Οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου θεωρούνται υψηλές για μια ανεπτυγμένη χώρα όπως η Ελλάδα […] Γενικά οι εκπομπές ανά κάτοικο ή ΑΕΠ είναι αυξημένες, αποδεικνύοντας ότι η παραγωγή και η κατανάλωση ενέργειας στην Ελλάδα έχουν πάρει λάθος δρόμο […] Η Ελλάδα αν και κατέχει την 18η θέση στις 40 χώρες του Annex I όσον αφορά τις απόλυτες εκπομπές αερίων θερμοκηπίου, σκαρφαλώνει στην 4η θέση όταν γίνεται σύγκριση των ποσοστών αύξησης των εκπομπών από το 1990 έως το 2004» (η οποία αύξηση είναι της τάξεως του 25,4%, ενώ ο μέσος ρυθμός αύξησης είναι 11%).
[Πηγή: http://climate.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=103]
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος και, συνεπώς, το γράφω με κάθε επιφύλαξη, αλλά νομίζω πως κάπου είχα πληροφορηθεί πως ως Έλληνες παράγουμε περισσότερη μόλυνση – ρύπανση, κατά κεφαλή, από τους περισσότερους λαούς.
Θα μπορούσα να αναφερθώ διά μακρών και για το θέμα των σκουπιδιών μας, σε κάθε επίπεδο, αλλά… δεν θέλω να βλάψω το «ευρωπαϊκό μας προφίλ»…

Ζ) Αυτό, όμως, που με πληγώνει, ίσως, περισσότερο απ’ όλα τ΄ άλλα, είναι το ότι χάρη σ’ εμάς τους Έλληνες, η Ελλάδα κατατάσσεται στις πρώτες θέσεις διεθνώς (διότι… έχουμε ξεφύγει προ πολλού από το ευρωπαϊκό επίπεδο…) στο θέμα της διαφθοράς. Ειδικότερα, σύμφωνα με το «Παγκόσμιο Βαρόμετρο για τη διαφθορά το 2007», που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η οργάνωση “Transparency International”, «διεθνώς καταλαμβάνει την 56η θέση ακολουθούμενες από την Ιορδανία, το Ομάν, τη Ναμίμπια και τις Σεϋχέλλες […] κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις ανάμεσα στα 22 κράτη -μέλη της Ένωσης, που έγινε η έρευνα με τελευταίες τη Λιθουανία και τη Ρουμανία. Σε σχέση με τη διαφθορά στις εφορίες και στα ΜΜΕ η χώρα μας καταλαμβάνει τη τελευταία θέση, την 19η για τη διαφθορά στα κόμματα και στο εκπαιδευτικό σύστημα και την 18η στο στρατό και στους νομοθετικούς θεσμούς».
[Πηγή: http://www.dw-world.de/dw/article/0,2144,2992038,00.html]
«Σύμφωνα με τα ευρήματα της έκθεσης, το 27% των Ελλήνων έχει «λαδώσει» προκειμένου να εξυπηρετηθεί σε κάποια υπηρεσία, την ώρα που το ανάλογο ποσοστό στη Λατινική Αμερική είναι μόλις 13%!»
[Πηγή: Ελεύθερος Τύπος 7.12.2007 και (δευτερογενώς) http://hamomilaki.blogspot.com/2007/12/9.html]
Το χειρότερο δε, κατ’ εμέ είναι ότι, όπως ευστόχως και ευφυώς επεσήμανε και ο Λάκης Λαζόπουλος, σε πρόσφατη εκπομπή του «Αλ Τσαντίρι Νιους», η διαφθορά είναι τόσο διαδεδομένη ως τρόπος της ζωής μας αλλά και του χαρακτήρα μας, που και πολλοί μη διεφθαρμένοι (τρόπος του λέγειν, αφού έχει διαφθαρεί το ηθικό τους υπόβαθρο...), αναζητούν ευκαιρία να διαφθαρούν [«με το αζημίωτο», βεβαίως βεβαίως!...]

…Θλίψη μου!...
…και ντροπή μας!...
Πείτε μου, λοιπόν, μετά από όλα αυτά (που δεν εξάντλησαν το όλο θέμα…), υπάρχουν λόγοι να είμαι ευτυχισμένος που είμαι Έλληνας και ποιοι ακριβώς; Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα πάρω τη σκυτάλη απ’ τον Νίκο Δήμου και θα γράψω το «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας – μέρος δεύτερον»

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Για τα Όνειρα…


Φίλοι μου, απόψε «θα σας την πω». «Θα σας τα χώσω» που λένε… Καλοπροαίρετα, βεβαίως, και με σκοπό: Να κάνουμε ένα βήμα πιο μπροστά…
[…Κι εσείς, με τα σχόλια και την κριτική σας θα μου πείτε αν πορευόμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση….]

Σας ακούω, λοιπόν, να εξυμνείτε όλοι, σας διαβάζω να επαινείτε με λόγια γλαφυρά, τα όνειρα… Και ν’ αναφέρεστε στο «προσωπικό όνειρο του καθενός». Που είναι, λέτε, «ιερό»!...
Να κάνω και εγώ μια δήλωση (Προεξαγγελτική κι ειλικρινή): Συμφωνώ μαζί σας! Μόνο που θεωρώ απαραίτητη μια διευκρίνιση: Να οριοθετήσουμε την λέξη «όνειρα»
Μα «μπαίνουν σε οριοθέτηση τα όνειρα (ανόητε);», ακούω ήδη κάποιους (καλοπροαίρετους μα λόγω χαρακτήρα) βιαστικούς, να με κατηγορούνε…

[Μ’ αρέσει αυτός ο τρόπος, η «σωκρατική» μέθοδος, που στοχεύει κι αποβλέπει στην εύρεση της αλήθειας… Ας το συνεχίσουμε, λοιπόν:]

Εντάξει, συμφωνώ, και πάλι, μαζί σας. Νομίζω ότι και πάλι έχετε δίκιο: Τα όνειρα μπορούν, πράγματι, να είναι…. [δεν θα πω «τεράστια» (δεν ταιριάζει ο όρος, ο χαρακτηρισμός…) μα ούτε και «υπερβολικά» (επίσης για τον ίδιο λόγο…) –θα πω:] …απύθμενα [που νομίζω πως ταιριάζει και με την ψυχολογική διάσταση, με το ότι προέρχονται, κατά πως λένε οι ειδικοί, από τα τρίσβαθα της ύπαρξής μας (Τώρα, καθώς έγραψα αυτό το τελευταίο, γιατί ξεπήδησε κι η σκέψη η «αιρετική» πως από τα όνειρα κάποιων προκύπτει κι η «ρηχότητά» τους;…)]

Μα εγώ είχα άλλο κατά νου, νωρίτερα, όταν έγραφα για οριοθέτηση της λέξης «όνειρα». Θα σας εξηγήσω τι εννοώ, μ’ ένα παράδειγμα:
Εγώ λοιπόν (:ο κάθε «εγώ» μπορεί να είν’ στη θέση μου…) θέλω…
[…χμ, άσε! σβήνω το «θέλω» που έχει μια δόση επιταγής και χρησιμοποιώ στη φράση μου το πιο ποιητικό, το πιο «πιασάρικο» «ονειρεύομαι»… το ίδιο δεν κάνουν, άλλωστε, πολλοί άλλοι;…]
Εγώ, λοιπόν (:ο κάθε «εγώ» μπορεί να είν’ στη θέση μου…) ονειρεύομαι να γίνω το ταχύτερο δισεκατομμυριούχος. Ονειρεύομαι, ακόμα, να γίνω ο «μίστερ πρώτος»«ο άντρας ο σωστός κ.τλ.», ο άνθρωπος «ο γαμάει και δέρνει» κατά τη σύγχρονη έκφραση (ας μου επιτραπεί η χυδαία έκφραση – δεν δείχνει, ελπίζω, και χυδαίο άνθρωπο…), αυτός που «για πάρτη του» θα μαλλιοτραβιούνται οι γυναίκες κι ο ίδιος «θα κάνει το κομμάτι του», χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις ή κάθε αλλου είδους συναισθηματισμούς, γενικότερα, αυτός που θα αποκτά χρήματα, δύναμη, εξουσία, χωρίς αναστολές, ακόμα και «πατώντας επί πτωμάτων»
Γι’ αυτά τα όνειρά μου, λοιπόν, τι λέτε; Όνειρα δεν λέγονται κι αυτά;…

Λάβετε υπ’ όψη σας ότι «Ένα Όνειρο» δεν είχε μονάχα ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ή ο Σβάιτσερ, η Μητέρα Τερέζα, ο Ερρίκος Ντυνάν, ο Γκάντι… κι οι παρόμοιοι…
Λάβετε υπ’ όψη σας πως κάποιοι άλλοι ονειρεύονταν (ή ακόμα ονειρεύονται…) να γίνουν Νέρωνες, Ιούλιοι Καίσαρες, Χίτλερ, παντοκράτορες… (Πόσοι δεν ονειρεύονται, στις μέρες μας ακόμα… να υπήρχε ή να γίνονταν οι ίδιοι οι Χίτλερ της εποχής μας;...)

Θαρρώ, λοιπόν, πως τώρα, μετά τις «αντιρρήσεις» μου, ίσως θα συμφωνήσετε μαζί μου, πως πρέπει να οριοθετήσουμε την λέξη «όνειρα», να της δώσουμε την έννοια και το περιεχόμενο που της αξίζει.
Διότι –μην ξεχνιόμαστε- ακόμα και στον ύπνο μας –έτσι και στους ξύπνιους…- τα Όνειρα περιλαμβάνουν ΚΑΙ τους Εφιάλτες…
Και «κάποια όνειρα» ή «κάποιων όνειρα» είναι οι δικοί μας εφιάλτες…

Μην περιμένετε να συνεχίσω κι άλλο, τώρα. Θα αναμένω, πρώτα, τα σχόλια και τις υποδείξεις, τις παρατηρήσεις σας… Δεν μου αρέσει ο μονόλογος… Ως Έλληνας κληρονόμησα, πάππου προς πάππο… απ’ τον παππού μου τον Σωκράτη, την μέθοδό του…

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Γραμμένο μια χειμωνιάτικη νύχτα…


(… «μες στη νύχτα του χειμώνα, άνθισε μια ανεμώνα» !…)

…Ξύπνησα «απ’ τα άγρια μεσάνυχτα», που λένε… Κι ως συνήθως προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, γυρνώντας πλευρό, ξανά και ξανά… Μάταιο το στριφογύρισμα! Και, όπως αποδείχθηκε, καλύτερα έτσι…Γιατί, θέλοντας και μη, άρχισα να σκέφτομαι…
…Πόσον καιρό είχα (την πολυτέλεια!…) να το κάνω αυτό; Από πότε ο φόρτος εργασίας της καθημερινότητας δεν μ’ έχει αφήσει να αναπνεύσω ελεύθερα, να ονειρευτώ και να συλλογισθώ;… (Όχι, δεν φταίει πάντα και μόνο «η ζωή» ή και «η άτιμη η κοινωνία» γι’ αυτό. Φταίω πρώτα και πάνω απ’ όλα εγώ ο ίδιος…)

Σε μακάρισα, ξέρεις, άγνωστέ μου καλλιτέχνη! Εσύ έχεις για δουλειά και καθημερινή ενασχόληση αυτό ακριβώς που εσένα σ’ ευχαριστεί και που όλοι μας θα θέλαμε: Να γεμίζεις αυτή την πόλη, αυτό τον κόσμο, με χρώματα και ομορφιά!… Σπουδαία δουλειά, στ’ αλήθεια!… Μακάρι να μπορούσα να το ’κανα κι εγώ…. Να παίρνεις ένα μονότονα άσπρο καμβά και να τον στολίζεις με σχήματα και χρώματα, με ζωή και συναισθήματα, με καρδιά, την δική σου καρδιά… Να πιάνεις ένα μουντό τοίχο και να τον μεταμορφώνεις…
Θα ’θελα μια μέρα να μου δείξεις κι εμένα να ζωγραφίζω… Έχω στα συρτάρια μου ένα σωρό μπογιές και χρώματα, μα δεν ξέρω πώς να τ’ ακουμπήσω… Και στα συρταράκια της καρδιάς μου έχω ένα σωρό συναισθήματα, έτοιμα να πάρουν σχήμα και μορφή… (Όχι, χρώμα δεν χρειάζεται να τους προσθέσει κανείς… είναι χρωματιστά από μόνα τους…)

Φαντάσου, λέει, να πάρουμε όλοι μας πινέλα και μπογιές, και με τραγούδια (…Θυμάσαι, βέβαια, πως τα «τραγούδια» έρχονται από την «τραγωδία»! Ίσως να ’ναι η κάθαρσή της, λέω εγώ…) και φωνές, να ξεχυθούμε σ’ αυτή την γκρίζα πόλη και να γεμίσουμε τον κάθε τοίχο της με σχήματα και χρώματα!… Φαντάσου, λέει, να μετατρέψουμε τα «ντουβάρια» σε πολύχρωμες αυλές, σε θάλασσες, σε ονειρικά τοπία… Με τόσο πολύ χρώμα, που και τα λούκια κι οι υδρορροές να στάζουνε πολύχρωμα, να σχηματίζονται έγχρωμα ρυάκια…
«Σε μακάρισα», έγραψα νωρίτερα, σε ζήλεψα. Κι εσένα κι όσους έχετε το χάρισμα ετούτο, το θεϊκό… Μα γρήγορα κατάλαβα τον ρόλο όλων μας, τον ρόλο όλων των άλλων, των «μη χαρισματικών» και «μη προνομιούχων»… Και σκέφθηκα πως όλοι μας μπορούμε κι έχουμε το ίδιο χάρισμα, μπορούμε να παίξουμε τον ίδιο ρόλο:
…Φαντάσου, λέει, να βγάλουμε όλοι μας τα αισθήματα τα όμορφα, που τα ’χουμε κρυμμένα, σαν πολύτιμα, στο βάθος της καρδιάς μας (τόσο που, απ’ τον χρόνο, κατάντησαν «είδη μουσειακά»…) και να τα σκορπίσουμε, σαν κομφετί, στους τέσσερις ανέμους… (Παράλογο όνειρο;.. Θα μας φανεί η όλη εκδήλωση σαν καρναβάλι, σαν «μασκαράτα»;… Τι κρίμα που φθάσαμε να το θεωρούμε έτσι!…) Φαντάσου, λέει, να βρούμε, όλοι μας, εκείνο το κλειδάκι που κάπου κρύψαμε (στην εφηβεία μας, στα παιδικά μας χρόνια;…), εκείνο το κλειδάκι που ανοίγει το συρτάρι της ψυχής μας με τις καραμέλες και τα γλειφιτζούρια τα πολύχρωμα, κι αφού τα βγάλουμε από ’κεί μέσα, να τρέξουμε να τα μοιράσουμε, γιορτιάρες μέρες που ’ρχονται, σε όλα τα παιδιά του κόσμου… Φαντάσου, λέει, ύστερα, ν’ αποφασίσουμε να «ξεκλειδώσουμε» το πρόσωπό μας, το σοβαρό ή και το σκυθρωπό, και να χαμογελάσουμε στον διπλανό μας!… Φαντάσου, λέει, ν’ αφήσουμε ελεύθερο το χέρι μας ν’ αγγίξει αυτό του γείτονά μας, του αδελφού μας, τα δάχτυλά μας να σκουπίσουνε το δάκρυ του πλησίον μας… Φαντάσου, λέει!…
…Αναρωτήθηκα:
Ξύπνιος είμαι ή ακόμα ονειρεύομαι;
Μπήκε χειμώνας ή ξημερώνει άνοιξη;
Ετοιμάζομαι να γιορτάσω τα Χριστούγεννα ή οι καμπάνες (της ψυχής μου μόνο, άραγε…) μου σημαίνουν την Ανάσταση;…