Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Γραμμένο μια χειμωνιάτικη νύχτα…


(… «μες στη νύχτα του χειμώνα, άνθισε μια ανεμώνα» !…)

…Ξύπνησα «απ’ τα άγρια μεσάνυχτα», που λένε… Κι ως συνήθως προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, γυρνώντας πλευρό, ξανά και ξανά… Μάταιο το στριφογύρισμα! Και, όπως αποδείχθηκε, καλύτερα έτσι…Γιατί, θέλοντας και μη, άρχισα να σκέφτομαι…
…Πόσον καιρό είχα (την πολυτέλεια!…) να το κάνω αυτό; Από πότε ο φόρτος εργασίας της καθημερινότητας δεν μ’ έχει αφήσει να αναπνεύσω ελεύθερα, να ονειρευτώ και να συλλογισθώ;… (Όχι, δεν φταίει πάντα και μόνο «η ζωή» ή και «η άτιμη η κοινωνία» γι’ αυτό. Φταίω πρώτα και πάνω απ’ όλα εγώ ο ίδιος…)

Σε μακάρισα, ξέρεις, άγνωστέ μου καλλιτέχνη! Εσύ έχεις για δουλειά και καθημερινή ενασχόληση αυτό ακριβώς που εσένα σ’ ευχαριστεί και που όλοι μας θα θέλαμε: Να γεμίζεις αυτή την πόλη, αυτό τον κόσμο, με χρώματα και ομορφιά!… Σπουδαία δουλειά, στ’ αλήθεια!… Μακάρι να μπορούσα να το ’κανα κι εγώ…. Να παίρνεις ένα μονότονα άσπρο καμβά και να τον στολίζεις με σχήματα και χρώματα, με ζωή και συναισθήματα, με καρδιά, την δική σου καρδιά… Να πιάνεις ένα μουντό τοίχο και να τον μεταμορφώνεις…
Θα ’θελα μια μέρα να μου δείξεις κι εμένα να ζωγραφίζω… Έχω στα συρτάρια μου ένα σωρό μπογιές και χρώματα, μα δεν ξέρω πώς να τ’ ακουμπήσω… Και στα συρταράκια της καρδιάς μου έχω ένα σωρό συναισθήματα, έτοιμα να πάρουν σχήμα και μορφή… (Όχι, χρώμα δεν χρειάζεται να τους προσθέσει κανείς… είναι χρωματιστά από μόνα τους…)

Φαντάσου, λέει, να πάρουμε όλοι μας πινέλα και μπογιές, και με τραγούδια (…Θυμάσαι, βέβαια, πως τα «τραγούδια» έρχονται από την «τραγωδία»! Ίσως να ’ναι η κάθαρσή της, λέω εγώ…) και φωνές, να ξεχυθούμε σ’ αυτή την γκρίζα πόλη και να γεμίσουμε τον κάθε τοίχο της με σχήματα και χρώματα!… Φαντάσου, λέει, να μετατρέψουμε τα «ντουβάρια» σε πολύχρωμες αυλές, σε θάλασσες, σε ονειρικά τοπία… Με τόσο πολύ χρώμα, που και τα λούκια κι οι υδρορροές να στάζουνε πολύχρωμα, να σχηματίζονται έγχρωμα ρυάκια…
«Σε μακάρισα», έγραψα νωρίτερα, σε ζήλεψα. Κι εσένα κι όσους έχετε το χάρισμα ετούτο, το θεϊκό… Μα γρήγορα κατάλαβα τον ρόλο όλων μας, τον ρόλο όλων των άλλων, των «μη χαρισματικών» και «μη προνομιούχων»… Και σκέφθηκα πως όλοι μας μπορούμε κι έχουμε το ίδιο χάρισμα, μπορούμε να παίξουμε τον ίδιο ρόλο:
…Φαντάσου, λέει, να βγάλουμε όλοι μας τα αισθήματα τα όμορφα, που τα ’χουμε κρυμμένα, σαν πολύτιμα, στο βάθος της καρδιάς μας (τόσο που, απ’ τον χρόνο, κατάντησαν «είδη μουσειακά»…) και να τα σκορπίσουμε, σαν κομφετί, στους τέσσερις ανέμους… (Παράλογο όνειρο;.. Θα μας φανεί η όλη εκδήλωση σαν καρναβάλι, σαν «μασκαράτα»;… Τι κρίμα που φθάσαμε να το θεωρούμε έτσι!…) Φαντάσου, λέει, να βρούμε, όλοι μας, εκείνο το κλειδάκι που κάπου κρύψαμε (στην εφηβεία μας, στα παιδικά μας χρόνια;…), εκείνο το κλειδάκι που ανοίγει το συρτάρι της ψυχής μας με τις καραμέλες και τα γλειφιτζούρια τα πολύχρωμα, κι αφού τα βγάλουμε από ’κεί μέσα, να τρέξουμε να τα μοιράσουμε, γιορτιάρες μέρες που ’ρχονται, σε όλα τα παιδιά του κόσμου… Φαντάσου, λέει, ύστερα, ν’ αποφασίσουμε να «ξεκλειδώσουμε» το πρόσωπό μας, το σοβαρό ή και το σκυθρωπό, και να χαμογελάσουμε στον διπλανό μας!… Φαντάσου, λέει, ν’ αφήσουμε ελεύθερο το χέρι μας ν’ αγγίξει αυτό του γείτονά μας, του αδελφού μας, τα δάχτυλά μας να σκουπίσουνε το δάκρυ του πλησίον μας… Φαντάσου, λέει!…
…Αναρωτήθηκα:
Ξύπνιος είμαι ή ακόμα ονειρεύομαι;
Μπήκε χειμώνας ή ξημερώνει άνοιξη;
Ετοιμάζομαι να γιορτάσω τα Χριστούγεννα ή οι καμπάνες (της ψυχής μου μόνο, άραγε…) μου σημαίνουν την Ανάσταση;…

5 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Καλημέρα......
Επειδή καμία κοινωνία και σύστημα δεν μπορεί να φυλακίσει το νου, παρά μόνο η αρρώστεια, είναι λοιπόν στο χέρι μας να εκφραζόμαστε, όπως επιθυμούμε.
Απλά, καταφέρνουν, κάποιες φορές να εμποδίζουν την έμπνευση.
:-)

roadartist είπε...

πολύ όμορφο! Με άγγιξες!!

Ανώνυμος είπε...

Καλά Χριστούγεννα! Σε όλους! Με αγάπη στις καρδιές μας...

raslowbap είπε...

Αυτά τα , υποτιθέμενα , απλά και και καθημερινά πράγματα σίγουρα θα έκαναν την κοινωνία μας καλύτερη.

Ανώνυμος είπε...

Oι στιγμες μας εχουν γραφτει στην αιωνιοτητα της καρδιασ μου...
αναμεσα στ'αστερια...