Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Αλυτρωτικές αντιλήψεις και επεκτατικές βλέψεις της FYROM

Έλαβα σήμερα e-mail με το παρακάτω περιεχόμενο και με την άδεια του συντάκτη του, αφενός μεν το αναρτώ στα δύο ιστολόγιά μου, αφετέρου δε το προωθώ, ως e-mail και ως σχόλιο σε αναρτήσεις άλλων ιστολόγων… Ο συντάκτης του μου είπε πως δίνει την άδεια σε οποιονδήποτε θελήσει, να το αναρτήσει και στο δικό του ιστολόγιο

« Στον διαδικτυακό ιστότοπο http://www.petitiononline.com/ συλλέγονται υπογραφές απο την "United Macedonian Diaspora" των Σκοπιανών για ενα κείμενο υποστήριξης των θέσεων τους που, περαν των άλλων, περιέχει θέσεις και διεκδικήσεις εξωφρενικά απαράδεκτες. Συγκεκριμένα, διεκδικούν την επιστροφή εδαφικών εκτάσεων που τους αφαιρέθηκαν χωρίς τη θέληση τους, όπως αναφέρουν, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913 και, στην περίπτωση που αυτό δεν είναι δυνατόν, την αποζημίωση τους είτε χρηματικά, είτε με απόδοση εδαφικών εκτάσεων ίσης έκτασης και αξίας! Προφανώς αναφέρονται στους Βουλγαρικής εθνικότητας και συνείδησης κατοίκους της Μακεδονίας που έφυγαν από τα μέρη τους μετά τον Μακεδονικό αγώνα και τους Βαλκανικούς πολέμους και που, αργότερα, υιοθέτησαν και διαμόρφωσαν "Μακεδονική" εθνική συνείδηση για τους γνωστούς λόγους (προπαγάνδα Κομιντέρν αρχικά και Τίτο αργότερα)
Για να μη μακρηγορώ, διαβάστε μόνοι σας όλο το εξωφρενικό κείμενο στη διεύθυνση http://www.petitiononline.com/umd/petition.html

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι συντάκτες πανηγυρίζουν που το κείμενο εχει ήδη υπογραφεί από 28.000 άτομα μέσα σε ένα μήνα και εχουν πολύ υψηλότερους στόχους. Αυτό αποδεικνύει ότι οι αλυτρωτικές αντιλήψεις και οι επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της Ελλάδας των απανταχού της γής Σκοπιανών είναι πολύ διαδεδομένες στο λαό τους και δεν αφορούν μια ασήμαντη μειοψηφία. Επομένως, η Ελλάδα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτική και να μην υποβαθμίζει τη σπουδαιότητα του θέματος της τελικής ονομασίας της FYROM για να μη δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για ανακίνηση "Μακεδονικού" ζητήματος από τους βόρειους γείτονες μας.

Με τιμή
Παναγιώτης-Σωκράτης Λουμάκης, ιατρός, Παράλιο Αστρος Αρκαδίας»

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Ημιτελείς (και ατελείς!) σκέψεις…


Ημιτελείς σκέψεις…
[ήτοι, όπως θα διαβάζαμε, ίσως, ως τίτλο ενός βιβλίου του προ-προηγούμενου αιώνα,
«Σκέψεις ημιτελείς… για θέματα όπως το “τέλειο”, τον “Παράδεισο”, την “σωτηρία” και το “αιώνιο”… που αποδεικνύουν πως είναι οι σκέψεις ατελείς. Και ατελέσφορες!»]

[Σκέψεις που μου γεννήθηκαν προ ημερών, καθώς διάβαζα το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά «Ενάντια στη θρησκεία». Όχι απαραίτητα εξαιτίας αυτού του βιβλίου…]


…Υπάρχουν κάποια «βιβλία – σταθμοί». Σταθμοί μικροί ή μεγάλοι… Ο χρόνος το δείχνει, αυτός αποδεικνύει την αξία και τη σημασία τους…
Όχι για όλους [Κι αυτό το γράφω χωρίς οποιοδήποτε κριτήριο καλού ή κακού, έξυπνου ή χαζού, μορφωμένου ή αμόρφωτου, σοφού ή άσοφου…]. Μπορεί άλλοι, περισσότερο σοφοί ή έξυπνοι ή καλοί μορφωμένοι να το διαβάσουν και να το αξιολογήσουν διαφορετικά… Μπορεί κι εγώ αν το είχα διαβάσει άλλη χρονική στιγμή, να το είχα απορρίψει ή δεχθεί διαφορετικά… Ή να το κάνω στο μέλλον… «Θα δείξει»…

Υπάρχουν κάποια βιβλία…
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι…
…που σου ανατρέπουν τις «βεβαιότητες».
Όχι από κακία! [Μπορεί να υπάρχουν και αυτοί… Σίγουρα θα υπάρχουν και αυτοί…]
«Δίνουν μια» και σου γκρεμίζουν αυτό που είχες κτίσει με τα… τουβλάκια σου… […Κι εσείς, μετά, «κατηγορείστε» με που είχα χτίσει με «τουβλάκια» κι όχι με τούβλα και τσιμέντο… ένα σπίτι πραγματικό ή ένα πύργο όλο βεβαιότητες, που θα άντεχε ακόμα και σε δυναμίτιδα…]
«Δίνουν μια» και σου καταστρέφουν την εικόνα που είχες φτιάξει, με κόπο ίσως, κομματάκι – κομματάκι, με τα puzzle σου… Ή σου λένε, απλώς, πως πρέπει εσύ να το χαλάσεις και να το ξαναφτιάξεις από την αρχή… Σωστό!
«Μα συμφωνεί με την εικόνα», ίσως απαντήσεις, ίσως πεις… «Συμφωνεί με την εικόνα – οδηγό».
«Κι αυτό σ’ αρέσει;» θα σε ρωτήσει, ίσως. «Σ’ αρέσει ετούτη η εικόνα που σου δώσανε ν’ ακολουθήσεις;… Και που ξέρεις πως η εικόνα – οδηγός είναι σωστή;… Κι αν σου πω εγώ πως μπορείς εσύ, με τα ίδια κομμάτια, να φτιάξεις μιαν εικόνα άλλη, διαφορετική, ίσως ακόμα και καλύτερη;…» σου απαντά…
Ή, ίσως, πιο δραστικά και πιο παραστατικά, μπορεί να πάρει την εικόνα – οδηγό και να τη σκίσει κομματάκια και να την πετάξει, έπειτα, ως άχρηστη, στον σκουπιδοντενεκέ…

«Follow your heart!» σου ψιθυρίζει γελώντας. Με αγάπη… «Ακολούθησε την καρδιά σου!... Την καρδιά σου, όμως, όχι τη μνήμη σου και το μυαλό σου»…
Δεν είναι, σίγουρα, από μίσος ή από κακία αυτή του η συμπεριφορά. Από αγάπη είναι κι από καλή πρόθεση… [«Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις», θυμήθηκα τώρα, που το έγραφα, και «σφίχτηκα» και κοντοστάθηκα, φοβήθηκα… μ’ αυτό «είναι μια άλλη ιστορία»…]
Είναι, αναμφίβολα, βολικό, να έχεις εικόνες – οδηγούς ν’ ακολουθήσεις… Σαν «τυφλοσούρτες»… μηχανιστικά…
…Μα είναι, άραγε, αυτό που επιθυμούμε όλοι και που επιδιώκουμε;…

Παραβολικά θ’ αναφερθώ και θα θυμίσω το «σύνδρομο του Παβλώφ»… Μας παρα-είναι βολική μια τέτοια «παβλωφική ακολουθία»: ερέθισμα – αποτέλεσμα… Μα, τελικά, μας οδηγεί σε μια πάρα πολύ «βολική» και «βολεμένη» ζωή, μηχανιστική και ανελεύθερη… Σε μια ζωή ζωώδη…

Όλοι μας ζητούμε, ίσως, κατά βάθος, και επιθυμούμε, ως βαθύτερη ανάγκη κι ως ορμέμφυτο (;), την σωτηρία… Ο Γιανναράς μας θυμίζει πως η «σωτηρία» συνδέεται με το «σώος». Και της δίνει μια άλλη διάσταση, ένα νέο χρώμα…
Πες πως «σώσαμε» (λέμε, τώρα!...) τον εαυτό μας. Αυτό μας φτάνει, άραγε;... Σκέφτομαι τον καθένα μας «σωσμένο» σ’ έναν «παράδεισο ατομικό, ιδιωτικό»… Η μεγαλύτερη δυστυχία, η πιο βασανιστική κόλαση!... Μα κι ένα ζευγάρι, μόνο του, σ’ ένα «χρυσό πύργο» [:αγάπης, έρωτα και πάθους…], σ’ ένα παλάτι, σ’ έναν «παράδεισο» δικό του… αργά ή γρήγορα [πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για «αιώνια»…] καταντάει, αναμφίβολα, κάτι βασανιστικό!... Έτσι δεν είναι…
«Σωτηρία» και «Παράδεισος» νοείται μόνο μαζί με τους πολλούς, ει δυνατόν μαζί με όλους!...

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Παιδί, ετών 25. Πρόσφυγας, ετών 12

Παιδί. Ετών εικοσιπέντε. Κι όμως, ακόμα παιδί… Το βλέπεις στο βλέμμα του. Σε κοιτάζει θαρρετά στα μάτια. Και σε ρωτά: «Θα γίνει; Ξέρω ότι μπορεί να γίνει… Ν’ αποκτήσω κι εγώ, επιτέλους, μια πατρίδα…»
Πρόσφυγας. Οικονομικός πρόσφυγας. Από μια πατρίδα που άφησε πριν δώδεκα χρόνια, ακολουθώντας την μητέρα του, γιατί εκεί δεν υπήρχαν ευκαιρίες… Για δουλειά και ζωή, για προοπτική και για όνειρα…
Δουλεύει σκληρά. Κι αυτός, κι η μάνα του, κι η αδελφή του. Κι ονειρεύεται… Ν’ αγοράσει ένα ακίνητο, ένα σπίτι… Για να στεγάσει τα όνειρά του. Για ν’ αποκτήσει μια πατρίδα… Εάν οι νόμοι κι οι διατάξεις το επιτρέπουν…
«Δεν έχω κανένα παράπονο απ’ τους Έλληνες, τόσα χρόνια, αφότου ήρθα», λέει… Και το εννοεί! Είτε γιατί δεν θυμάται κάποιους που του φέρθηκαν σκληρά κι απάνθρωπα, είτε γιατί δεν τους «μετρά» για Έλληνες… Προφανώς οι περισσότεροι τους άνοιξαν την αγκαλιά. Μα (γιατί να κρυβόμαστε;) κάποιοι τους είδαν σαν… πορτοφόλια. Άνθρωποι μορφωμένοι, δικηγόροι. Που βρήκαν ευκαιρία «να τα πιάσουν»…
…Γιατί, κοιτώντας τους άλλους σαν πηγή εισοδήματος και μόνο, προφανώς δεν έχουν χρόνο και διάθεση να κοιτάξουν αυτό το παιδί μέσα στα μάτια, ή να ανοίξουν τα αυτιά τους σε αυτά που τους λέει ή που… θα ήθελε να τους πει, μα που διστάζει…
Αυτό το παιδί, αυτό το παλικάρι, έχει δικαίωμα να ελπίζει, να κάνει όνειρα, να αποκτήσει ένα σπίτι, να χτίσει μια ζωή!...
Τ’ ακούτε, κοράκια, φραγκοφονιάδες;… Διαλυθείτε!...

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

Αποκλειστικό!... Αποκαλύπτω την ταυτότητα των Seagull και Eagle


«Αποκλειστικό! Το καρναβάλι πέρασε!... Αποκάλυψη: Βγάζουμε (εν μέρει) τη μάσκα των Seagull και Eagle! Και όχι μόνο… Διαβάστε αποκλειστικά και μόνο σε μας…»
…Πώς το γράφουν οι εφημερίδες; «Η στήλη θα απουσιάσει λόγω διακοπών και ταξιδιού του συντάκτη της»… […ή κάπως έτσι, τέλος πάντων!...]
Το παρόν ιστολόγιο, όπως και κάθε ιστολόγιο άλλωστε, δεν είναι εφημερίδα […αν και, φυσικά, είναι εφήμερο… Και πιο πολύ, ενδεχομένως, ο συντάκτης του… Αλλ’ αυτό είναι «μια άλλη ιστορία», ένα άλλο σοβαρό θέμα προς πραγμάτευση… αλλ’ ουχί προς διαπραγμάτευση…]. Υπ’ αυτή την έννοια δεν υποχρεούται να «δώσει εξηγήσεις» στους τυχόν τακτικούς ή έκτακτους αναγνώστες, συνομιλητές και φίλους, για την όποια απουσία. Έτσι κι αλλιώς, άλλωστε, ήταν τόσο μικρή, χρονικά, η απουσία… [: ένα τριήμερο που έγινε (Έλληνες είμεθα γαρ!...) «σεμνά και ταπεινά» πενθήμερο!...] …που δεν έγινε καν αντιληπτή!...
Ο μόνος λόγος που «το κάνω θέμα» είναι… για να κάνω, τελικά, αποκαλύψεις!... [«Σιγά το πράγμα»!... Μην έχετε και πολλές απαιτήσεις, μην σας ενισχύω και εγώ τις προσδοκίες σας… Μικροαποκαλύψεις!...]

Ο γράφων, λοιπόν, ταξίδεψε (και) αυτό το… «πενθήμερο τριήμερο» σ’ αυτό που λογίζει ως πατρώα γή, ως πατρίδα του [Παρεμπιπτόντως, πάντως, αναφέρω αφενός μεν ότι ποτέ δεν απέκτησα εκεί «εστία» (ουσιαστικά ποτέ δεν έμεινα για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα μέρος, στα παιδικά μου χρόνια, ώστε να προλάβω να «ριζώσω» κάπου…), αφετέρου δε ότι εδώ και καιρό ασχολούμαι συστηματικά (και) με την απώτερη ιστορική καταγωγή και προέλευση της οικογένειας, που φαίνεται να έχει μυρωδιά θαλασσινής αλμύρας και νησιού, που ταιριάζει και αρμόζει σ’ έναν γλάρο – seagull…]
Το Σάββατο που μας πέρασε, λοιπόν, «Σάββατο των ψυχών» ή «Ψυχοσάββατο» κατά την παράδοση του λαού μας, πήγα στον τάφο του πατέρα μου. Όχι διότι ήταν η συγκεκριμένη ημέρα… Το κάνω κάθε φορά που γυρίζω στα πάτρια εδάφη…
Την Κυριακή και τη Δευτέρα, μεταξύ πολλών άλλων, πήγα να δω (και να φωτογραφίσω) τα Καρναβάλια της περιοχής, των Κροκεών και του Μιστρά, αντιστοίχως…
…Όπως αντιλαμβάνεστε (ιδίως όσοι με έχετε καταλάβει, με έχετε «γνωρίσει» λίγο μέσα από τα κείμενά μου…) ο νους μου βρήκε ευκαιρία και «τροφή» να σκεφθεί για το καρναβάλι και τους «καρνάβαλους», για τους μασκαρεμένους και τους «μασκαράδες», για τις μάσκες και τις «μάσκες» των ανθρώπων, για τα πρόσωπα και τα «προσωπεία» της καθημερινότητας κ.λπ. κ.λπ. Μα σ’ αυτά θ’ αναφερθώ, ίσως, διά μακρών, σε άλλη ανάρτησή μου…

…Σήμερα απλώς βρίσκω αφορμή [και γι’ αυτό έκανα όλη αυτή την εκτενή εισαγωγή(!)…] να…. Σηκώσω λίγο τη μάσκα μου και να σας δείξω μέρος από το… «πρόσωπό» μου, να γίνω, από ανώνυμος, εν μέρει ή «οιονεί» επώνυμος… […κι αργότερα… βλέπουμε! Αν δηλαδή ψηφιστεί κανένας αντι-τρομο-μπλογκο-νόμος, σκέτος «καρνάβαλος», που θα μας υποχρεώνει να μην φοράμε μάσκες ανωνυμίας… τότε θ’ αποφασίσω αν θα βγάλω τελείως τη μάσκα μου ή αν θα ντυθώ… ας πούμε «μπάτμαν» και θα εξαφανιστώ….]

Την μάσκα – όνομα “seagull”, λοιπόν, δεν την διάλεξα. Νιώθω ότι αυτή με διάλεξε [Υπό άλλες συνθήκες θα αρκούσε, ίσως, απλώς το «γλάρος» για να παραπέμπει και στην αγάπη μου για τη θάλασσα… ή θα διάλεγα ένα άλλο θαλασσοπούλι, για να αποφύγω και όσα «σέρνει» στους γλάρους ο Καβαδίας…]. Αυτό έγινε όταν συνειδητοποίησα πως το “Seagull” περιλαμβάνει ως μόνα σύμφωνα τα αρχικά του ονόματός μου [SeaGulL… S.G.L….] Κι αν θέλετε να εξηγήσετε και το δεύτερο «L» της λέξης, δείτε το έτσι, ολοκληρωμένο: «S.G.L., Lacon» ή «Σ.Γ.Λ., Λάκων»…
Κατόπιν τούτου, όπως αντιλαμβάνεστε, ο πατέρας μου λεγόταν «Γ.Λ.» ή «G.L.». Έτσι ήταν πολύ φυσικό που διάλεξα ως όνομα για το δεύτερο ιστολόγιό μου, το “eaGLe”… Ο πατέρας μου ήταν, πράγματι, αετός… Πετούσε ψηλά, πνευματικά… Μαζί του έκανα κάποια πετάγματα, αυτός μου κληρονόμησε την αγάπη για τα ψηλά… […πόσο ψηλά;… μέχρι τα άστρα… μέχρι τον ουρανό…] Κι η μάνα μου, βεβαίως, το δίχως άλλο! Η μάνα μας διδάσκει, πάντα, τα πρώτα φτερουγίσματα… [Μα οι μάνες, πάντα, είναι πιο… γήινες… Έτσι δεν είναι;…]. Ο eaGLe… o Eagle… ο αετός… είναι και ήταν ανέκαθεν [όπως έχω γράψει καιστην πρώτη μου ανάρτηση εκεί (http://eaglestefanos.blogspot.com/2007/10/blog-post.html)] σύμβολο πνευματικής δύναμης κι ανάτασης. Για μένα, επιπλέον, το συγκεκριμένο ιστολόγιο συμβόλιζε και συμβολίζει την πνευματική παράδοσή μου, κείμενα δηλαδή που δεν είναι δικά μου αλλά η πατρότητά τους ανήκει σε άλλους και τα «κληρονόμησα» (όχι απαραίτητα όλα απ’ τον πατέρα μου…)

Λοιπόν… Τελείωσα (την... «αποκάλυψη») γι’ απόψε…

«Ώδυνεν όρος και έτεκεν μυν» θα μου πείτε… Σας προειδοποίησα!...
…Όπως άλλωστε σας είχα «προειδοποιήσει» -προϊδεάσει με την πρώτη μου ανάρτηση ως Seagull (http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/10/richard-bach-blog.html) ότι «θα σας εξηγήσω εν καιρώ» γιατί είχα διαλέξει το συγκεκριμένο όνομα… Το ίδιο έκανα και με το κείμενο που μέχρι αυτή τη στιγμή συνοδεύει τον τίτλο του ιστολογίου μου και το οποίο, πλέον, θα πρέπει να αφαιρεθεί απ’ την «μαρκίζα». Το αντιγράφω –καταγράφω απλώς, για λόγους ιστορικούς του παρόντος ιστολογίου: «Φόρος τιμής στο βιβλίο “Γλάρος Ιωνάθαν” του Richard Bach, ο τίτλος που διάλεξα για το blog μου (βλ. περισσότερα στην πρώτη ανάρτηση με τίτλο "Φόρος τιμής") Και όχι μόνο, όμως… Θα σας εξηγήσω εν καιρώ...». Τώρα, λοιπόν, που σας εξήγησα και γνωρίζετε, θα τροποποιήσω το σχετικό συνοδευτικό κείμενο…

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

Χρηματιστήριο αξιών (χωρίς Αξίες…)


…Αγόραζε! Αγόραζε!... Τώρα που είναι φθηνά… Κι άλλες, κι άλλες μετοχές!.. Και γη… Αγόρασε γη… Και χτίσε! Χτίσε τη βίλα σου, το «παλατάκι» σου, έτσι ακριβώς όπως το ονειρεύτηκες, όπως το θέλεις…
Τι; Σου στέκονται, σε πολλά, εμπόδιο οι υπάλληλοι του κράτους; Αγόρασέ τους!... Αγόρασε την αδιαφορία τους, την απραξία τους, την σιωπή τους, τις συνειδήσεις τους, αγόρασέ τους να «κάνουν τα στραβά μάτια»
Σου γίνονται εμπόδιο κι οι νόμοι; Αγόρασέ τους κι αυτούς! Δεν είσαι δα του επιπέδου της «πλέμπας» να αρκείσαι ακόμα στα «ετοιματζίδικα», στα «pret-a-porter», έτσι δεν είναι; Εσύ είσαι «άλλου επιπέδου» κι αγοράζεις «κατά παραγγελία» και «στα μέτρα σου»
Κι αν κάτι άλλο, απρόσμενο, κάποια στιγμή, σταθεί μπροστά σου, ένα «κεφάλι αγύριστο», ας πούμε, "που δεν παίρνει από λόγια" (μα και δεν παίρνει και χρήματα...)… ξέρεις εσύ… αγοράζονται ακόμα και ανθρώπινες ζωές, με τα «συμβόλαια θανάτου»… Μπορείς να αγοράσεις όσες θέλεις κι από δαύτες…
…Τι άλλο φοβάσαι, δηλαδή; Μήπως την κριτική απ’ τους εκπροσώπους κάποιας θρησκείας;… Σάμπως δεν εξαγοράζονται κι αυτοί; Με δώρα πετυχαίνεις τη σιωπή τους… Ακόμα και συγχωροχάρτια εύκολα μπορείς εδώ κι εκεί να αγοράσεις…

…Έτσι είναι, πλέον, η ζωή: Όλα αγοράζονται. Κι όλα πουλιώνται…

Πούλα!... «Πούλα στο λίμιτ-άπ»!... Πούλα το «λίμιτ-απ»: Τις Αξίες, τις Αρχές σου, τα ιδανικά σου, τις σχέσεις τις ανθρώπινες, τις φιλίες, τα συναισθήματα σου!... Πούλα!...
…Πούλα και την ψυχή σου στον διάβολο, βρε αδελφέ!... [Εκεί να δεις τι «μπάζα» θα κάνεις!...]
...Ένα να ξέρεις μόνο:
Την ζωή, αιώνια, δεν μπορείς να την αγοράζεις… Ό,τι κι αν δώσεις… Ο θάνατος, που λες… ετούτος… όχι, δεν εξαγοράζεται!... [Μωρέ, γι’ αυτό, πολύ «τον πάω»!...]

Τίτλος; [της ανάρτησης…] Χρηματιστήριο. Χρηματιστήριο αξιών [Χωρίς ΑΞΙΕΣ!...] Χρηματιστήριο αξιών της σύγχρονης εποχής…
…Δυστυχώς, με ένα σωρό «εγκλωβισμένους»… Κι ένα σωρό απ’ έξω, που κοιτούν και «ξερογλείφονται» και που δεν συμμετέχουν, όχι γιατί δεν θέλουν [:γιατί έχουν, δηλαδή, τάχατές μου, μέσα τους ΑΞΙΕΣ…], μα διότι δεν έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια… Είναι μέχρι «να πιάσουνε κι εκείνοι την καλή»… Και να τους στείλουν, όλους κι όλα, κι αυτοί «στο διάολο»… Και να «ξεβρακωθούν» σ’ αυτόν, να ξεπουλήσουν την ψυχή τους…

…Θεέ μου, σπλαχνίσου μας!... Είμαστε άνθρωποι εμείς;…