Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Εν-θουσιαστείτε!


[Συνέχεια από όσα έγραψα στο ιστολόγιό μου “Σπουργίτι”, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_22.html]


Σπουδαίο συναίσθημα, σκέφτομαι, ο ενθουσιασμός!...

[Μπορεί, άραγε, να προσεγγίσει κάποιος τα συναισθήματα με τη σκέψη;…]

…Σε παρασύρει σε μια δίνη… ικανή να σε ανεβάσει ψηλά, σαν ανεμοστρόβιλος, ως τα ουράνια, “στον έβδομο ουρανό”

…και, αντίστοιχα, αν τυχόν χαθεί, “σε ρίχνει κάτω” και μπορεί, έτσι, να συντριβείς…


Σκέφτομαι τέσσερεις –πέντε περιπτώσεις που μπορεί να συμβούν αυτά σε κάποιον: Περιπτώσεις που μπορούν να προκαλέσουν ενθουσιασμό: Η σκέψη –φιλοσοφία και η πίστη – θρησκεία… Η τέχνη… Η αγάπη κι ο έρωτας…


Όταν σε “κυριέψει” “εξ εφόδου”, που λένε, ο [θεός] Έρωτας, ο έρωτας για κάποιον ή, έστω, για κάτι… πραγματικά νιώθεις να πετάς… σε πιάνει ίλιγγος… Εν-θουσιάζεσαι με το άλλον... που γίνεται “o Θεός” σου… και σ’ ανεβάζει στα ουράνια… στον παράδεισο… Μόνο που ύστερα, το ίδιο ξαφνικά, όταν πια περάσει ο ενθουσιασμός… είναι πιθανό να σε ρίξει στην κόλαση…


Η Αγάπη σίγουρα δεν έχει την ορμή του έρωτα. Ούτε, βεβαίως, τις μεταπτώσεις του… Δεν είναι δα “ανεμοστρόβιλος” , μα ένα διαρκώς ούριο αεράκι, ένας άνεμος , που αν του αφεθείς, μπορεί να σ’ ανεβάσει (και) αυτή στα ουράνια… και να σε κρατήσει για πάντα εκεί… Διότι αυτή η Αγάπη στην οποία αναφέρομαι είναι “η αγάπη που ουδέποτε εκπίπτει”… Είναι, υπό μία έννοια και θεώρηση, “η πνοή η ζώσα” που, για τους πιστούς, ενεφύσησε, συμβολικά νοούμενο, ο Θεός στον άνθρωπο, όταν τον έπλασε “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση”, δίνοντάς του κάτι απ’ τη δική του την ουσία… Και, όπως ξέρουμε… ή όπως νιώθουμε, σωστότερα, “ο Θεός αγάπη εστί”


Συναφές είναι και το θέμα του “ενθουσιασμού” που προκαλεί η Πίστη

…Κατ’ αρχάς νοούμενη ως εμπιστοσύνη. Σε κάτι ή σε κάποιον… Μια τέτοια πίστη σου δίνει τεράστιες δυνάμεις… [“Μετακινεί βουνά”, που λέει η Βίβλος…] Δίνοντας ή έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα… Έχοντας εμπιστοσύνη σε κάποιον μπορείς να τον ακολουθήσεις στα πιο ριψοκίνδυνα ταξίδια και περιπέτειες… Σωματικές και πνευματικές – διανοητικές… Ο φόβος είναι μην αποδειχθεί ανάξιος της εμπιστοσύνης… Οδηγοί και δάσκαλοι “ακραίων σπορς”, για παράδειγμα, που έβαλαν τους άλλους “να παίξουν τη ζωή τους κορώνα –γράμματα” και… την έχασαν, καθώς δεν τους υπέδειξαν τις απαραίτητες προφυλάξεις… Και έτσι, η αδρεναλίνη που γέννησε ο ενθουσιασμός “πήγε στράφι”… Το ίδιο, αντίστοιχα, συνέβη και με πνευματικούς “δασκάλους” και “ταγούς”, τάχα, γκουρού ή μοναχούς ή αρχηγούς σε διάφορες “σέκτες”… Πόσους οδήγησαν σε επικίνδυνα μονοπάτια, στο χείλος του γκρεμού… απ’ όπου γκρεμίστηκαν – συντρίφθηκαν… Ή να σας πω, να σας μιλήσω, για παράφρονες στρατηγούς που οδήγησαν το στρατό τους σε μάχες από πριν χαμένες ή/και για θρησκευτικούς ηγέτες, που εμφύσησαν τον θρησκευτικό φανατισμό ιδίως σε “νεοφώτιστους”, ενθουσιασμένους και ενθουσιώδεις “πιστούς” – “οπαδούς”, γενίτσαρους της (όποιας!) θρησκευτικής πίστης (της χριστιανικής συμπεριλαμβανομένης…) και αντί της αγάπης φύτεψαν το μίσος και, με τον ίδιο εν-θουσιασμό (τάχα!) τους οδήγησαν σε θρησκευτικούς πολέμους και σφαγές κατά των (όποιων άλλων!) απίστων”!...


Μίλησα ακόμα, νωρίτερα, και για τη Σκέψη. Όσοι έχουν ζήσει, όσοι έχουν “βιώσει” αυτή την εμπειρία, αναμφίβολα εύκολα θα με αντιληφθούν, θα με καταλάβουν: Υπάρχουν σκέψεις που γεννιούνται στο ανθρώπινο μυαλό, πράγματα, καταστάσεις και φαινόμενα που, έξαφνα, σαν από έμπνευση, κατανοείς, θεωρίες που αιφνίδια γεννιούνται μέσα σου ή προβάλλουνε μπροστά σου… που εξίσου με τις προηγούμενες περιπτώσεις σε ενθουσιάζουν!... Σαν, ξαφνικά, όλα να φωτίζονται, σαν όλα “να μπαίνουν σε τάξη”… Και στροβιλίζεσαι σε μια διανοητική υπερδιέγερση… Το πνεύμα σου σα να ’χει καβαλήσει ένα ατίθασο άτι και να τρέχει τον ανήφορο… το άρμα σου να σε ανεβάζει ως τα ουράνια… [Έτσι όπως ο προφήτης Ηλίας… ή ο Ήλιος ο Φαέθωνας…] Μια φιλοσοφική θεωρία που γεννιέται μέσα σου, πρωτογενώς, πρωτότυπη, ή που κατανοείς, σ’ ενθουσιάζει… γιατί σου δίνει, πια, νόημα και σκοπό ζωής…

…Αλλά κι αυτός ο ενθουσιασμός μπορεί να σε οδηγήσει, ενδεχομένως, σε απογοήτευση ή/και σε καταστροφή… Σαν αντιληφθείς, για παράδειγμα, πως “ήταν φώτα, χίλια φώτα [φώτα τεχνητά…], μα δεν ήτανε το φως” που εσύ ζητούσες… Αν η φιλοσοφική θεωρία που αποδέχθηκες ως αληθινή, σου δίνει μεν νόημα, τάχα, της ζωής, αλλά όχι και σκοπό ζωής, και αντιθέτως… Αν το άλογο που “είχες καβαλήσει” γρήγορα αποδείχθηκε “κουτσό”… Ή αν το ταξίδι σου, ψηλά στον ουρανό, η πτήση σου προς τον ήλιο… σου έλιωσε τα φτερά, έτσι όπως του Ίκαρου, του (αρχικά) τόσο ενθουσιασμένου…


Υπάρχει τέλος (;) και η Τέχνη. Είτε τη συναντάς ως αποδέκτης, δηλαδή ως θεατής ενός σπουδαίου ζωγραφικού πίνακα ή ενός γλυπτού ή ως ακροατής ενός υπέροχου μουσικού κομματιού κ.λπ., είτε, πολύ περισσότερο, ως δημιουργός!... Με όποια απ’ τις δυό αυτές μορφές αν σε συνεπάρει η Τέχνη, αν σε εν-θουσιάσει, μπορεί να σε οδηγήσει, παρέα με τις Μούσες, οπουδήποτε, σε κάθε συναίσθημα… μέχρι το ακραίο όριο της αισθητικής απόλαυσης που προσφέρει ή ίδια η φύση!...


…Αυτοί οι τέσσερεις –πέντε λόγοι που μπορούν να μας κάνουν να εν-θουσιαστούμε, είναι, νιώθω και σκέπτομαι, οι δρόμοι που μπορούν να μας οδηγήσουν στο Θεό… και στην θεώση!...


Άλλωστε ας μη ξεχνάμε τη σοφία που μας προσφέρει, ενσωματωμένη σ’ αυτήν, η ίδια η λέξη [“Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις”…]. H λέξη “ενθουσιασμός”, κατά κυριολεξία, παράγεται και προέρχεται από τις λέξεις “εν” και “Θεός”, δηλαδή “Θεός εν ημίν… Θεός μέσα μας… Θεός στην καρδιά μας”

Αν μη τι άλλο ας είναι τα παραπάνω αφορμή για περαιτέρω σκέψεις ενόψει Χριστουγέννων!...

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

«Ανάρτηση για μία. Ή για καμία. Ή για όλους!...»


Στοιχείο της γυναικείας φύσης είν’ η θάλασσα… Ίσως γιατί οι γυναίκες καθοδηγούνται (ή παρασύρονται…) απ’ την καρδιά… Και η καρδιά είναι άστατη… Όπως η θάλασσα…

“Στοιχειό” της θάλασσας είναι μια γυναίκα… Για την ακρίβεια ένα πλάσμα παράξενο: Μισή γυναίκα κι από τη μέση και κάτω με πτερύγιο και ουρά… Δελφινοκόριτσο… Κανείς δεν θυμάται αν ήταν, κάποτε, πριν από χρόνια, σκέτο κορίτσι ή σκέτο δελφινάκι…

Ο θρύλος κι η παράδοση, πάντως, λέει, πως ήταν κάποτε πριγκιποπούλα… Αδελφή, λέει, του Μεγαλέξανδρου… Μα εγώ ψυχανεμίζομαι πως γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα ψαροχώρι… κι η θάλασσα μαγεύτηκε από την ομορφιά της και την καλοσύνη της… και θέλησε να την μαγέψει, με τη σειρά της, να την κάνει δικιά της… μα ποτέ δεν το κατάφερε ολοκληρωτικά…

…Τώρα πια… (…κι αυτό το “τώρα” έχει σημασία…) είναι γοργόνα!...


Και, για να σας πω το μεγάλο μυστικό μου… για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας… δεν ξέρω αν είναι η θάλασσα αυτή που με μάγεψε και αποφάσισα να γίνω γλάρος, στη ζωή μου, ή είναι που θέλω να είμαι κοντά σ’ αυτό το πλάσμα… να βλέπω ετούτο το κορίτσι… να ξεδιψάω…

Την είχα πρωτοδεί να είναι ξαπλωμένη πάνω στην αμμουδιά, να είναι “έξω απ’ τα νερά της”, όπως λένε…

Την έχω δει πολλές φορές από τότε, να βγαίνει στην ακτή, να τρέχει στην ακρογιαλιά, να παίζει με το κύμα, να μαζεύει κοχύλια, φύκια και ιππόκαμπους και να στολίζει τα μαλλιά της… να μαζεύει πετρούλες… να τους δίνει ονόματα… κι ύστερα να τις μεταμορφώνει, ζωγραφίζοντάς τες, σε πρόσωπα, σε χαρακτήρες…

Την έχω δει να γράφει με το χέρι της στην άμμο:

«Αγάπησα τ….»

ή

«Αγαπώ τ….»

Τις βρίσκουν το πρωί ετούτες τις γραφές οι άνθρωποι της παραλίας, μισοσβησμένες απ’ το κύμα, και προσπαθούν να μαντέψουν ποιο είναι το όνομα που ακολουθεί, ποιος είναι ο ευτυχισμένος, ο μακάριος, που ’χει κερδίσει για πάντα την αγάπη της…



…Κι εγώ, ο γλάρος, που έχω τη δυνατότητα να την παρακολουθώ από ψηλά… εγώ που ξέρω τις συνήθειές της τις αγαπημένες… να βγαίνει, δηλαδή, στην παραλία, είτε με το σούρουπο, οπότε και δακρύζει μόνο που βλέπει τα χρώματα του δειλινού, είτε νωρίς το λυκαυγές, δηλαδή με το ξημέρωμα… εγώ που ξέρω πως είναι, για κάποιον ανεξήγητο ακόμα λόγο ιδιαίτερα δεμένη μ’ ένα αστεράκι που το λένε, ανάλογα, άλλοτε “Αποσπερίτη” κι άλλοτε “Αυγερινό”… εγώ, λοιπόν που, καθώς προείπα, την έχω παρακολουθήσει, ξέρω ποια είναι η συνέχεια της γραφής της:

Αγάπησα…

ή

Αγαπώ…

…τον κόσμο όλο!

…τη ζωή!


…Κι ύστερα δίνει μια βουτιά και χάνεται στη θάλασσα…

Την ξέρουν, την γνωρίζουν, όλοι οι καπεταναίοι, οι ψαράδες, οι θαλασσινοί! Την ξέρουν και την αγαπούν. Και όλοι, κατά βάθος, επιθυμούν το συναπάντημα μαζί της…

Μόνο οι νεώτεροι σαν κάπως να την περιφρονούν… Σα ν’ αδιαφορούν για την ύπαρξή της, για τις σκέψεις της, για τα όνειρά της, για τη διάθεσή της… “Μοντέρνοι μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε”, λένε ή σκέφτονται, “σιγά μη δίνουμε πίστη και προσοχή σε μύθους και σε θρύλους… Σε παραμύθια… Σιγά μη φοβηθούμε δα τις διαθέσεις της… Λες και την έχουμε ανάγκη, στο ελάχιστο, μ’ ετούτα τα αβύθιστα πλοία, με τα σκαριά που κυβερνάμε…”

Γι’ αυτό δε δίνουν προσοχή, δε δείχνουν το κατάλληλο, το ανάλογο ενδιαφέρον: “Παραμύθια!” σου λένε… Γιατί κοιτάζουν μόνο τα ραντάρ τους τα υπερσύγχρονα… κι εκείνα “δεν την πιάνουν”

Μα αν στέκονταν, όπως οι παλιοί θαλασσινοί, στη “βίγλα” [;] της γέφυρας του πλοίου, κι αν βύθιζαν το βλέμμα τους, μ’ όλη τη δύναμη, της καρδιάς τους πρώτα, στη θάλασσα, θα την αντίκριζαν κι αυτοί, το δίχως άλλο!... Κι αν έστηναν αυτί προσεχτικό, θα άκουγαν και το τραγούδι της, τραγούδι όχι “σειρηνικό” που μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή, μα νοσταλγικό κι ελπιδοφόρο, αγαπητικό κι αγαπημένο…


Οι καπεταναίοι κι οι θαλασσοπόροι οι παλαιότεροι διηγούνται, βέβαια, και κάτι άλλο ακόμη. Αυτό για το οποίο είναι γνωστή η γοργόνα ετούτη. Πως τους ρωτάει, λένε, καμιά φορά, ανάλογα με τη διάθεσή της, όταν δηλαδή έχει τη διάθεση να παίξει ετούτο το παιχνίδι: “Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;” Και πως, ανάλογα με την απάντηση, είτε αφήνει το πλοίο, ήρεμη, να συνεχίσει την πορεία του, όταν η απάντηση είναι καταφατική, είτε ταράζει τη θάλασσα κι αυτή η θαλασσοταραχή βουλιάζει το καράβι, όταν η απάντηση είναι αρνητική…


Μα εγώ που βλέπω από ψηλά… που διάβασα… που σκέφτηκα… που συλλογίστηκα… εγώ που είδα και που οίδα… “πολλών ανθρώπων άστεα”… μα και την ίδια…

…τώρα θα σας το αποκαλύψω το μεγάλο τούτο μυστικό…

…τώρα θα σας ερμηνεύσω ετούτο εδώ τον μύθο…

…που, όπως κάθε άλλος μύθος, είναι συμβολικός…

…και κρύβει μια μεγάλη αλήθεια…

…ή, ίσως σωστότερα, πολλές μεγάλες αλήθειες…

…σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα…

…διότι έχει “πολλές αναγνώσεις” κάθε μύθος!...

…κι ανάλογα με τη σοφία και την ικανότητά μας, ανάλογα με τη μόρφωσή μας, του καθενός, και την πνευματικότητά μας, μπορούμε να κατανοήσουμε, ανάλογα...


Μια – δυό, λοιπόν, από τις τόσες ερμηνείες, θα σας δώσω παρακάτω…


Η πρώτη:

Θαλασσινοί, καπεταναίοι, καραβοκύρηδες είμαστε όλοι εμείς! Ο κάθε άνθρωπος χωριστά… Στο σκάφος της ύπαρξής του, της ζωής του… Στο μεγάλο ταξίδι, το ξεχωριστό, του καθενός μας, το μοναχικό, στη θάλασσα… Με μπουνάτσες, με μποφόρια, με γαλήνη και με φουρτούνες… Έτσι όπως κάθε ζωή!...

…Υπάρχουν στιγμές… είτε συχνά, είτε σπάνια… ανάλογα με τον χαρακτήρα τους καθενός μας, ανάλογα και με τις συνήθειές του… που βλέπει ο καθένας… που συναντά… βαθειά απ’ τη συνείδησή του ν’ αναδύεται η προσωπική τους καθενός μας η γοργόνα… κι ακούει τη φωνή της… τη φωνή της συνείδησής του (δηλαδή… τη δική της φωνή…) να τον ρωτά:

“Ζει και βασιλεύει, ακόμα, η αγάπη σου για τη ζωή; Ζει και βασιλεύει το όνειρό σου; Ζει και βασιλεύει ο σκοπός της ζωής σου, μέσα σου; Ζει και βασιλεύει η αγάπη σου για τους ανθρώπους;”….

Κι εσύ… και ο καθένας μας… καλείται να δώσει την απάντησή του… Κι απ’ την απάντηση εξαρτάται η συνέχεια… Διότι αν απαντήσεις καταφατικά, μπορείς και συνεχίζεις την πορεία… Αν, όμως, δώσεις αρνητική απάντηση, είσαι εσύ που δεν έχεις (πια) τη δύναμη, την ικανότητα, την εσωτερική γαλήνη, ν’ αντιμετωπίσεις την όποια δυσκολία, να χειριστείς το πηδάλιο… και, έτσι, αναπότρεπτα βουλιάζεις… Από δικό σου φταίξιμο κι ευθύνη… Και όχι διότι φταίει σ’ ετούτο η γοργόνα…


Προσωπικά έχω και μια δική μου, δεύτερη ερμηνεία, για τον μύθο:

Από καιρού εις καιρό, νιώθει την ανάγκη η γοργόνα, όπως και κάθε άνθρωπος άλλωστε, να μάθει απ’ το ταίρι του:

“Μ’ αγαπάς;… Ζει και βασιλεύει, ακόμα, η αγάπη σου για μένα;…”

“Ζει, αγάπη μου! Ζει και βασιλεύει!... Σ’ αγαπώ ακόμα… Όσο τίποτα και κανέναν… Κι αγαπώ όλο τον κόσμο, γιατί ζεις σ’ αυτόν κι εσύ!...”

Κι αυτό δεν είναι παραμύθι!....

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

«Υπερβολή και Υπέρβαση. Ελλάδα και Έλληνες. Της υπερβολής (συνήθως) και της υπέρβασης (σπανίως)»


Τα παρακάτω δύο συναφή κείμενα γράφτηκαν πριν από τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας και, συνεπώς, ουδόλως έχουν επηρεαστεί απ’ αυτά. Ίσως, όμως, να αφορούν και σ’ αυτά…


[11.10.2008]


Υπερ-βολή και Υπέρ-βαση.

Φαίνεται να μοιάζουν, να έχουν κοινά στοιχεία, οι δύο αυτές λέξεις. Κι όμως, αν το σκεφτείς, είναι τόσο διαφορετικές!...

Η πρώτη αρνητική. Η δεύτερη θετική. Έτσι τις σταθμίζω, έτσι τις αξιολογώ…

Δεν πολεμάς… δεν ξεπερνάς το “βολικό” που μας βαλτώνει, δρώντας κι ενεργώντας “υπερ-βολικά”. H “υπερ-βολή” δεν είναι μια “super-βολή”, δηλαδή μια “πολύ καλή βολή”… Είναι μια “παραμύθα”, ένα ψέμα!... Κάτι σαν… να προσπαθείς να “πετάξεις” τον εαυτό σου και να τον παρουσιάσεις πολύ πιο μπροστά, πολύ πιο πέρα απ’ όπου είσαι στη πραγματικότητα. Παριστάνεις ότι τα καταφέρνεις, ότι είσαι… μα γρήγορα καταλαβαίνεις την πικρή αλήθεια… Που την καταλαβαίνουν κι οι άλλοι, βεβαίως, κι έτσι γίνεσαι καταγέλαστος!...

Η υπέρ-βαση είναι διαφορετική: Δεν τον “πετάς” τον εαυτό σου πιο πέρα, πιο μπροστά, μα… τον σπρώχνεις, τον κουβαλάς ή τον τραβάς πιο πέρα, πιο μπροστά! Πιο πέρα από όσο νόμιζες ότι μπορεί να φθάσει… ή απ’ όσο νόμιζαν οι άλλοι πως μπορεί να φθάσεις!...


* * * * * * *


[25.10.2008]


Η Ελλάδα και οι Έλληνες. Συνήθως της υπερβολής και σπανίως της υπέρβασης. Δυστυχώς…


Η “υπερβολή”, έγραφα παλιότερα, αστειευόμενος, είναι λέξη σύνθετη, με κύριο συνθετικό τη “βολή”, δηλαδή το “βόλεμα”… Συνεπώς υπερ-βολή είναι η “βολή” που ξεπερνά το μέτρο, η “υπερβολική βολή”, το “υπερβολικό βόλεμα”. Βόλεμα σ’ αυτό που είμαστε (και συνεπώς στασιμότητα…), βόλεμα στις καταστάσεις (και, συνεπώς, ανυπαρξία και αδυναμία αντίδρασης στα κακώς κείμενα, απουσία ελπίδας για κάτι καλύτερο, για μια αλλαγή, για πρόοδο…)


[Επειδή, όμως, όπως συχνά επισημαίνω, “αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις”… κάτι που έχουμε ξεχάσει και γι’ αυτό μειώνονται οι πιθανότητές μας για σοφία…]

…Στην πραγματικότητα οι λέξεις “υπερ-βολή” και “υπέρ-βαση” προέρχονται, ετυμολογικά, από τα ρήματα “υπερ-βάλλω” και “υπερ-βαίνω”.

“Βάλλω” σημαίνει “ρίχνω” ή “χτυπώ”, ενώ “βαίνω” σημαίνει “προχωρώ”, “πορεύομαι”… Στην πρώτη περίπτωση ρίχνουμε κάτι, στην δεύτερη προχωράμε εμείς οι ίδιοι…


[Σαρκαστική παρένθεση: Μπας και γι’ αυτό ήμασταν συνήθως καλοί στις ρίψεις –βλ. Σακορράφα, Βερούλη, Μανιάνι, Κελεσίδου- και, πλην εξαιρέσεων, κακοί στους δρόμους και στα άλματα, όταν οι επιδόσεις δεν είναι χημικά υποβοηθούμενες;…]


Μου ήρθε μια εικόνα, μια σύγκριση, για να φανεί η διαφορά: Υπάρχει κάπου ένα εμπόδιο, ένα σύνορο, ένα όριο αξεπέραστο. Εύκολη λύση: η υπερβολή. Δύσκολη λύση: η υπέρβαση!

Οι παρομοιώσεις… που αναδεικνύουν περιπτώσεις… ένα σωρό:

Ένας κίνδυνος, ένας φόβος, ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάποιος. Πώς αντιμετωπίζονται;

Η εύκολη λύση, να στεκόμαστε σε απόσταση και να ξορκίζουμε το κακό, να πετροβολάμε τον κίνδυνο εξ αποστάσεως και “εκ του ασφαλούς”, να κομπορρημονούμε ότι (τάχα) δεν μας φοβίζει και ότι μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε “για πλάκα” [“Ο Γιάννης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια”…], γενικότερα το να μιλάμε και να μην δρούμε, να μην πράττουμε…

Κι η άλλη λύση; Η δύσκολη, αλλά πάντως η προφανώς (πιο) αποτελεσματική: Να κάνουμε την υπέρβαση! Να περάσουμε την “κόκκινη γραμμή”. Να φτάσουμε “στα όριά μας” (που τα νομίζαμε “όριά μας”…) και να τα ξεπεράσουμε: Να νικήσουμε τους φόβους μας, τις προκαταλήψεις μας, την “βολή μας”, την απάθειά μας… και να έρθουμε “πρόσωπο με πρόσωπο” με τον κίνδυνο ή το πρόβλημα, “ενώπιοι ενωπίοις” με τους εαυτούς μας και με τα προβλήματά μας…

Εύκολο, φίλε μου, να στέκεσαι έξω από τον φράχτη και τα προστατευτικά σύρματα, να βλέπεις το αφηνιασμένο άλογο ή τον λυσσασμένο σκύλο και, πάνω απ’ τον φράχτη, να τον πετροβολάς… Το δύσκολο είναι να μπεις μέσα απ’ τον φράχτη και να τα δαμάσεις…

Εύκολο να στέκεσαι στις κερκίδες και να “βάλλεις” [:σχολιάζεις, κριτικάρεις] κατά των αθλητών του στίβου ή κατά των ποδοσφαιριστών, ή να “υπερ-βάλλεις” κομπάζοντας ότι “εγώ, αν έμπαινα μέσα, θα πήγαινα καλύτερα από εσάς, θα έπαιζα καλύτερο ποδόσφαιρο από εσάς”…

Το δύσκολο, η υπέρβαση, θα ήταν να αφήσεις ετούτες τις υπερβολές, να βγάλεις τα σκαρπίνια σου, να φορέσεις τη φόρμα σου και τα αθλητικά σου παπούτσια και να μπεις ο ίδιος στον στίβο ή στο γήπεδο… [Εκεί και τότε να δω, φίλε μου, “πόσα απίδια χωράει ο σάκκος”…]

Εύκολο είναι, φίλε μου, να κριτικάρεις (σχεδόν πάντοτε υπερ-βολικά!...) πρόσωπα για έναν σωρό λόγους και αιτίες. Η υπέρβαση έγκειται στο να αντιμετωπίσεις ανάλογες καταστάσεις με τον ενδεικνυόμενο τρόπο… Δεν αρκεί να λες, πρέπει να πράττεις! Δεν έχουν αξία οι υποσχέσεις, αλλά η εκπλήρωσή τους… To “θα κάνω” και “θα δείξω” είναι υπερβολή, το “κάνω” και το “δείχνω” είναι υπέρβαση!...


[Να κάνω μια αναγκαία διευκρίνιση: Συχνά υπέρβαση δεν είναι ν’ αντιμετωπίσεις το πρόβλημα ή την κατάσταση διαφορετικά ή πιο δυνατά ή πιο έξυπνα, αλλά να καταργήσεις το πρόβλημα! Πολλοί προσπάθησαν να λύσουν τον γόρδιο δεσμό. Η υπέρβαση έγκειτο στο να μην τον λύσεις, αλλά να τον κόψεις!... Συχνά δεν αρκεί να είσαι πιο ικανός να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο, ένα φράχτη για παράδειγμα, που ορθώνεται μπροστά στον δρόμο τον ανθρώπων. Υπέρβαση είναι, ίσως, να γκρεμίσεις το εμπόδιο!...]


Και βέβαια η υπέρβαση δεν νοείται σε σχέση μόνο και πάντα με τους άλλους. Νοείται κατά βάση και κυρίως με τον ίδιο σου τον εαυτό!...

Δεν είναι λύση το να βάλλεις – υπερβάλλεις – κριτικάρεις τον άλλο, να τον μειώσεις, να τον κάνεις “μικρότερο”, ασθενέστερο, για να τον υπερβείς… Λύση ηθική και θεμιτή είναι να υπερβείς τα όρια και τις δυνατότητες του εαυτού σου για να υπερβείς και τον άλλο…

Θα σου ήταν, σίγουρα, εύκολο να πεις, να λες “ξέρεις ποιος είμαι εγώ (ρε)”, “ξέρεις αν θέλω τι μπορώ να (σου) κάνω;” κ.λπ. Υπέρβαση, όμως, είναι, αντί να λες και να καυχάσαι, να είσαι [και όταν είσαι, δεν έχεις ανάγκη να το λες…] και να γίνεσαι συνεχώς… Υπέρβαση είναι να ξέρεις τι θέλεις και να κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις… κι ακόμα παραπάνω…


Έγραψα στην αρχή, προεξαγγελτικά, για την Ελλάδα και τους Έλληνες της υπερβολής. Σχεδόν σε όλα…

Λέμε, υπερ-βάλλοντας, πως “είμαστε ο καλύτερος λαός του κόσμου”, κι ούτε που προσπαθούμε να υπερ-βούμε τον ίδιο μας τον (κακό) εαυτό μας, μήπως και “δικαιολογήσουμε” έτσι τα λεγόμενά μας…

Στέκουμε στον καθρέφτη μας μπροστά, σκέτοι “καραγκιόζηδες” και καμαρώνουμε τους εαυτούς μας, καλώντας, υπερ-βάλλοντας, τους άλλους, να έρθουν να δουν, στο πρόσωπό μας, τον Μέγα Αλέξανδρο… Κι ούτε μια προσπάθεια υπέρ-βασης, τουλάχιστον, μήπως και του μοιάσουμε στο ελάχιστο…


Στα πιο απλά, τα καθημερινά:

Μόλις ανάβει το φανάρι πράσινο, “τσίτα τα γκάζια” και το στροφόμετρο “στο κόκκινο” και… λίγο αργότερα, πάλι υπερ-βάλλοντας, “αφήνουμε τα λάστιχα στον δρόμο”, φρενάροντας απότομα, δηλαδή υπερ-βολικά, μόλις στο επόμενο φανάρι [Κι αυτό, θυμίζω, το αποκαλούμε “οδήγηση στο όριο”!...] Υπέρβαση θα ήτανε για μας, θαρρώ, να βάζουμε το νου να λειτουργήσει και να σκεφτούμε πως αυτό το “γκάζι – φρένο” δεν είναι διόλου λογικό, μα επικίνδυνο και ιδιαίτερα ζημιογόνο, και για την τσέπη μας (ως κατανάλωση βενζίνης) και για το αυτοκίνητο, μα και για το περιβάλλον…

Και τούτο το παράδειγμα το τελευταίο, όπως και τα προηγούμενα, μπορούν να αναγνωσθούν και (ως) μεταφορικά, και για άλλες εκδηλώσεις της ζωής μας:

Το να ξεκινάμε κάτι παθιασμένα και βιαστικά και ύστερα, λίγο αργότερα, στο πρώτο εμπόδιο, στην πρώτη δυσκολία, να τα παρατάμε απογοητευμένοι, είναι αναμφίβολα υπερβολές, απ’ την αρχή ως το τέλος. Αντίθετα υπέρβαση [ιδίως για εμάς τους Έλληνες] θα ήταν το να κάνουμε προγραμματισμό, το να είμαστε επίμονοι… [Διότι “πάθος” είναι, βέβαια, και η υπομονή και η επιμονή… Και υπέρβαση, αντίστοιχα, το να τα δεις τα πράγματα έτσι…]


Υπερβολικοί! Παντού και πάντοτε και σε όλα:

Το βλέπεις, για παράδειγμα, κάθε χρόνο [ίδια και απαράλλαχτα!...] σε όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες και τους φιλάθλους τους: Το καλοκαίρι αγοράζουν, πάντοτε, όλους τους “παιχταράδες”. “Φέτος θα σκίσουμε”, λένε οι παίκτες και οι οπαδοί. Ή, πάλι: “Εμπιστευόμαστε τον ικανό προπονητή, στα εύκολα και στα δύσκολα, για να χτίσει μια νέα ομάδα, με προοπτική και μέλλον”, ακούς να λένε οι διοικούντες. Και άλλα τέτοια, βαρύγδουπα και υπερβολικά… Κι ύστερα, στην πρώτη ατυχία ή αποτυχία, το ίδιο υπερβολικά, έρχεται το “ανάθεμα”, η γκρίνια, οι εντελώς αντίθετες απόψεις και τα σχόλια… Να δούμε πότε θα κάνουμε, όλοι μας, την υπέρβασή μας, ν’ αναγνωρίσουμε, εμπράκτως, πως το σωστό “μοντέλο” είναι να αφεθεί για χρόνια ο κάθε “Άλεξ Φέργκιουσον” να γίνει “σερ” και να χτίσει, βήμα προς βήμα, σε βάθος χρόνου και με προοπτική, μια νέα ομάδα…

Κι αν είναι έτσι στον αθλητισμό, το ίδιο συμβαίνει, βέβαια, και στην πολιτική: “Πάντοτε ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι”… Διότι τι είναι η ευπιστία, παρά η υπερβολική και άκριτη εμπιστοσύνη;…

…Και μια που φθάσαμε στο θέμα “πίστη”: Τι είναι και η θρησκοληψία, που όλοι μας, λίγο – πολύ, κατηγορούμε, παρά μια ακόμα έκφανση υπερβολής;…


Κι ένα σωρό άλλα παραδείγματα θα μπορούσα να αναφέρω. Αλλά ας μην υπερβάλλω!...


Υ.Γ. [της 14.12.2008]:


Σήμερα, λόγω των γεγονότων της τελευταίας εβδομάδας, και το άλλο μου ιστολόγιο, το “Σπουργίτι” έκανε την… υπέρβασή του, αλλά ίσως υπέπεσε και στην παγίδα της υπερβολής… Διαβάστε εδώ:

http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_14.html




Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μοναξιά


Ό,τι μου βγήκε, αυθόρμητα και έγραψα, σχετικά με το θέμα αυτό, χθες τα ξημερώματα, στη Θεσσαλονίκη, το ανάρτησα ήδη στο άλλο μου ιστολόγιο, το “Σπουργίτι” (που νιώθει μοναξιά…), δηλαδή μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post_10.html

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

«Μήπως να… νοιαστούμε λίγο και το “Σπουργιτάκι”;…»


Πριν από δύο μήνες περίπου, σ’ αυτό το “βασικό” και “χαϊδεμένο μου” ιστολόγιο, είχα αναρτήσει δύο αναρτήσεις με τίτλους, αντίστοιχα:

“Μήπως… να γράφαμε λιγότερο και να διαβάζουμε περισσότερο;” [στις 29.9.2008, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/09/blog-post_29.html] και

“Μήπως… να μιλάμε λιγότερο και ν’ ακούμε περισσότερο;” [στις 4.10.2008, εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2008/10/blog-post.html]

Εκείνες τις μέρες (μου) γεννήθηκε κι ένα τρίτο “Μήπως”, που μπερδεύτηκε στα χαρτιά μου και παράπεσε… Ήταν μικρό και, συνεπώς, ενδεχομένως μη “άξιο” [γιατί, άραγε;…] να αναρτηθεί στο παρόν ιστολόγιο.

Είχε τίτλο “Μήπως… να μιλάμε λιγότερο και να πράττουμε περισσότερο;”.

Αυτό το κείμενό μου, λοιπόν, αποφάσισα σήμερα πως πρέπει να το αναρτήσω στο άλλο ιστολόγιό μου, το “Σπουργίτι”, και το έκανα ήδη, εδώ: http://spourgitistefanos.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

Κι επειδή νοιώθω πως το ιστολόγιό μου εκείνο, το “Σπουργίτι” εννοώ, το έχω παραμελήσει αρκετά τον τελευταίο καιρό, κάτι για το οποίο έχω μετανιώσει, λέω να το φροντίσω περισσότερο τον επόμενο καιρό [χειμώνας δα, και το έχει ανάγκη, μην πεθάνει από την έλλειψη στοργής και φροντίδας μας…], τροφοδοτώντας το με κείμενα που θα μπορούσαν κάλλιστα να αναρτηθούν στο παρόν μου ιστολόγιο.

“Όσοι πιστοί, λοιπόν, προσέλθετε και σ’ εκείνο”!...


Υ.Γ. Οι γλάροι, όπως γνωρίζετε, είναι πολύ “πειναλέα” πουλιά. Ο δικός μου γλάρος – seagull, γλάρος “από άλλο ανέκδοτο” και με άλλη φιλοσοφία, πρέπει να αποδείξει, εμπράκτως, ότι δεν είναι (τόσο) εγωιστής και “μοναχοφάης” !...

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

«Αλλάξτε λειτουργικό!…»

“I see dead people”…

“Βλέπω νεκρούς ανθρώπους”…

Τη θυμάστε αυτή τη φράση; Τη θυμάστε, δεν μπορεί! Είναι η χαρακτηριστική φράση του μικρού πρωταγωνιστή της ταινίας “Έκτη Αίσθηση”…

[Αλήθεια, πάλι, θυμάστε μια άλλη φράση: “Περπατώ και κοιτάζω γύρω μου και βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους” κ.λπ. Έχω την αίσθηση (που πολύ απέχει από την… έκτη αίσθηση!...) πως ήταν σε κάποιο διαφημιστικό. Δηλαδή κι αυτό πολύ απέχει απ’ την πραγματικότητα!...]


Λοιπόν…

Δεν είναι η φαντασία μου! Δεν είναι επιστημονική φαντασία! Είναι η πραγματικότητα του παρόντος, των μεγαλουπόλεων του 2008:

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω νεκρούς ανθρώπους!... Δίποδα αυτοκινούμενα… Ρομπότ με σάρκα και οστά… Ανθρωπόμορφα… Ανθρωποειδή…

…που τρέχουν…

…και ξεχνούν να σταθούν…

…ή, πάλι, που στέκονται απαθή….

…όταν χρειάζεται να τρέξουν, να συντρέξουν…


Τρέχουν… κινούνται… λες κι είναι προγραμματισμένα... “Λες κι είναι προγραμματισμένοι”, σωστότερα, αφού μιλάμε για ανθρώπους!... Σε ό,τι κάνουν… Σαν υπνωτισμένοι λες… Ή σαν να εκτελούν τον κώδικα εντολής που τους έδωσαν:

“Τρέχουμε τώρα!... Τρέχουμε να βγάλουμε λεφτά! Λεφτά για το “προς το ζειν”… Λεφτά, λεφτά, κι άλλα λεφτά!... Παράγουμε!... Παράγουμε συνεχώς!... Αυτή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξής μας!...”

“Σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι”!...

“Μαμ – κακά – και νάνι…”

…Α, και τηλεόραση!... Για να “επαναπρογραμματιζόμαστε”… ήτοι να κάνουμε download τις τελευταίες μας “ανάγκες” για ψώνια και υλικά αγαθά, την τελευταία έκδοση του λειτουργικού μας συστήματος “στόχοι ζωής”


…Πού και πού, όμως, το “σύστημα κολλάει”

“Error in running” σου βγάζει

“Colnflict”…

“Runtime error in… emotional file”… [or “…in emotional life”!...]


Πρόβλημα δυσλειτουργίας από το παλιότερο λειτουργικό μας σύστημα… Από τότε που ζούσαμε!... [εκτός εισαγωγικών!...]. Υπόλοιπα μιας συναισθηματικής ζωής, που σήμερα προκαλούν, ακόμα, σπασμωδικές μηχανικές κινήσεις γύρω απ’ τους μύες του στόματος και στα μάτια…. Εκεί συχνά μπορούν ακόμα να ενεργοποιήσουν τους δακρυγόνους αδένες, που πλέον χρησιμοποιούνται μόνο για φυσιολογικούς λόγους, δηλαδή της προστασίας του ματιού, ενώ οι άλλοι λόγοι, δηλαδή οι συναισθηματικής προέλευσης, θεωρούνται, πλέον, “παρά φύση” και “εκτός εποχής”


Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

«Έχουν όλα την τιμή τους;»

“Όλα πωλούνται! Κι όλα αγοράζονται! Όλα έχουν την τιμή τους!...”

Το πιστεύετε, αλήθεια, αυτό;

Καλώς ή κακώς, νομίζω πως πάρα πολλοί απαντούν καταφατικά.

Μα… αν είναι έτσι… Αν το πιστεύουν πραγματικά… τότε, αν θέλουν να είναι συνεπείς με την άποψή τους αυτή, θα πρέπει να παραδεχθούν πως, συνεπώς, είναι και οι ίδιοι… είμαστε όλοι μας… “ξεπουλημένοι” ή, έστω, εν δυνάμει και δυνητικά “πουλημένοι”…

[Διότι, βεβαίως, αν κάποιος θεωρεί πως ΟΛΟΙ οι άλλοι είναι “πουλημένοι” και μόνον αυτός ο ίδιος δεν “ξεπουλιέται”, τότε, σίγουρα, είτε δεν είναι ειλικρινής –κατ’ αρχάς με τον ίδιο τον εαυτό του- είτε “χρωστάει της Μιχαλούς”… Ή, από την ακριβώς αντίθετη θεώρηση: Αν κάποιος θεωρεί πως ο ίδιος δεν “ξεπουλιέται”, τότε οφείλει να αναγνωρίσει ότι –σίγουρα!- υπάρχουν κι άλλοι που, όπως κι αυτός, δεν ξεπουλιούνται!...]


Δεν περιποιεί τιμή, βεβαίως, μια τέτοια διαπίστωση. Όλοι οι κήνσορες της ηθικής, οι υπέρμαχοι της απολυτότητας, οι αυστηροί θεματοφύλακες αρχών και αξιών… να είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν ο καθένας τις Θερμοπύλες που (τους) τάχθηκαν να φυλάνε…

Για σκεφθείτε… Οι χειρότεροι εφιάλτες να γίνονταν πραγματικότητα… Το υπέρτατο και αξεπέραστο θρίλερ!... Οι μανάδες θα μπορούσαν να σκοτώνουν, τότε, την αγάπη τους και τα ίδια τους τα παιδιά, έναντι ενός εξωφρενικού, έστω, τιμήματος… Οι ιερείς [σε ιερείς αναφέρομαι, με όλη τη σημασία της λέξεως, και όχι σε “παπάδες”…] θα παζαρεύουν την πίστη τους σ’ όποιον Θεό τους προσφέρει περισσότερα… Οι δικαστές θα βγάζουν τις αποφάσεις τους σε πλειστηριασμό… Οι “ιδεολόγοι κομμουνιστές” θα εισάγουν τα ιδανικά τους στο χρηματιστήριο… H “θύρα 13” και η “Original” θ’ αποκτήσουν σπόνσορα και νέο σύμβολο, τον έφηβο του ΟΣΦΠ…


Μπορείτε να φανταστείτε έναν τέτοιο κόσμο;

Μπορείτε να ανεχθείτε έναν τέτοιο κόσμο;

Κι αν όχι… τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να αντισταθούμε σε κάτι τέτοιο;

Ίσως η λύση να είναι απλή: Να πει, ο καθένας μας, “αυτά τα 2-3 πράγματα, αυτές τις 2-3 αξίες έχω ταχθεί να τις υπερασπιστώ εγώ… και θα τις υπερασπιστώ ακόμα κι αν μείνω μόνος μου να τις υπερασπίζομαι… με κάθε προσωπικό κόστος… ακόμα κι αν αυτό σημαίνει συντριβή μου”

Όλοι οι άλλοι “απέναντι”… Όλοι οι άλλοι ενδεχομένως και εναντίον σου… Κι εσύ εκεί!... Κόντρα σε όλους!... Κόντρα σε όλες τις καταστάσεις και τις συνθήκες, να φυλάς “τα 2-3 πράγματά σου… τις 2-3 αξίες που τάχθηκες… που επέλεξες να φυλάξεις, σαν άλλες Θερμοπύλες”, καθώς είπαμε…


Θυμάστε τι λέγανε οι παλαιότεροι;

“Η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει”…

Και δεν το έλεγαν απλώς! Το ένιωθαν κιόλας! [Τουλάχιστον η μεγάλη πλειοψηφία τους, τότε…] Ό,τι κι αν τους στοίχιζε, εξ απόψεως οικονομικής (είτε ως θετική ζημία, είτε ως διαφυγόν κέρδος…) η εντιμότητά τους ήταν αδιαπραγμάτευτη. Με όποια τιμή!...


«Δράστε –υπογράψτε –διαδώστε, για να σταματήσει η νέα κτηνωδία»

Μόλις προ ολίγου διάβασα ένα e-mail που μου έστειλε ένας φίλος κι αμέσως σπεύδω να το κάνω ανάρτηση, προς ενημέρωση όλων και, ιδίως, προς δράση:


«Άν έχεις έστω και ένα μικρό δείγμα ανθρωπιάς απάνω σου, διάθεσε ένα λεπτό να διαβάσεις το ακόλουθο email:

Νέα μόδα έχει σηκωθεί στην Κίνα τον τελευταίο καιρό και δεν αφορά ρούχα, αλλά ζωντανά γατάκια τα οποία μεγαλώνουν μέσα σε γυάλινα μπουκάλια παραμορφωμένα παίρνοντας το σχήμα του μπουκαλιού!!!

Αν είναι δυνατόν!!!!

Το ζώο ταΐζεται με καλαμάκι από μια μικρή εισδοχή και αφοδεύει από μια τρύπα στο πίσω μέρος του βάζου.

Λίγο πριν τοποθετηθεί μέσα στο βάζο το γατάκι δέχεται ηρεμιστικό μυών ούτως ώστε να μην μπορεί να αντισταθεί.

Μέσα σε ένα μήνα και με τις "κατάλληλες" ανθρώπινες επεμβάσεις το γατάκι παίρνει το σχήμα του βάζου.. Ακόμα και το κεφάλι του!!

Τα ζώα μετά πωλούνται για σουβενίρ στο σπίτι..

Για περισσότερες πληροφορίες: http://zealcorp.com/bonsaikitten/bkintro.html

Μαζεύονται υπογραφές στη ακόλουθη ιστοσελίδα:

http://www.petitiononline.com/J1A2D3E4/petition.html

και σας παρακαλώ να διαθέσετε ούτε ένα λεπτό από το χρόνο σας να υπογράψετε να σταματήσει αυτή η κτηνωδία»


Σας παρακαλώ και πάλι:

Υπογράψτε!

Ενημερώστε!

Διαδώστε το!

Αναρτήστε το και στα δικά σας ιστολόγια!


ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΡΟΣΟΧΗ !

Υ.Γ. μεταγενέστερο:

Συνήθως δεν αναρτώ κείμενο “εν θερμώ”, όπως έκανα με την παρούσα ανάρτηση. Με αφορμή δύο σχετικά σχόλια, όμως, ένιωσα την ανάγκη να ερευνήσω το θέμα. Βρήκα “ενδείξεις”, λοιπόν, για το ότι οι ιστοσελίδες περί “bonsai kitten” είναι hoax websites (ιστοσελίδες φάρσας). Εντόπισα, συγκεκριμένα, τις ακόλουθες ιστοσελίδες:

http://en.wikipedia.org/wiki/Bonsai_Kitten

http://www.museumofhoaxes.com/hoax/Hoaxipedia/Bonsai_Kitten/

http://www.usatoday.com/tech/news/2001-02-20-ebrief.htm

http://www.wired.com/politics/law/news/2001/02/41733

http://www.snopes.com/critters/crusader/bonsai.asp

http://cats.about.com/cs/advocacy/a/bonsai_kitten.htm

Λυπάμαι που ενδεχομένως κινητοποίησα κάποιους από σας και χαίρομαι που αποδεικνύεται ότι η όλη ιστορία είναι απλώς και μόνο μια φάρσα. Όχι πως δεν θα μπορούσε να είναι αλήθεια, έτσι;…

…Παλιότερα ήταν ευρέως διαδεδομένο στην κινέζικη και γιαπωνέζικη κουλτούρα, το να φορούν οι γυναίκες ιδιαίτερα στενά παπούτσια, κάτι που, φυσικά, παραμόρφωνε τα οστά των συγκεκριμένων γυναικών και τους δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα υγείας. Όλοι μας, εξάλλου, έχουν δει τις φωτογραφίες των γυναικών με τους ιδιαίτερα μακριούς λαιμούς ή των άλλων με τους δακτυλίους που τοποθετούνται στα σχισμένα χείλη τους (σε δύο διαφορετικούς λαούς του Ειρηνικού Ωκεανού). Αν μ’ αυτές τις ακρότητες (για λόγους αισθητικής) συνδυάσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι λαοί αντιμετωπίζουν τα ζώα… δεν είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι και τα “bonsai kitten” θα μπορούσε να είναι αλήθεια!...