Δύο ανέκδοτα με ένα (κοινό) δίδαγμα

Α!

Σε κάποιο στρατόπεδο της Ελλάδας, αναλαμβάνει τα καθήκοντα του ο νέος διοικητής. Όπως είναι φυσικό του γίνεται η ενημερώσει για όλες τις δραστηριότητες της Μονάδας. Σε κάποια στιγμή του γίνεται και η ενημέρωση από τον υπεύθυνο Αξιωματικό για τις σκοπιές του στρατοπέδου:

- Έχουμε σκοπιά στη πύλη, στον όρχο κ.τ.λ και στο παγκάκι.

- Στο παγκάκι; ρωτάει ο διοικητής, γιατί στο παγκάκι;

- Δεν ξέρω απαντάει ο Αξιωματικός, έτσι το βρήκαμε από τον προηγούμενο διοικητή.

Την επόμενη ημέρα ο νέος διοικητής τηλεφωνάει στον προηγούμενο και των ρωτάει για τη σκοπιά στο παγκάκι.

- Γιατί είχες σκοπιά στο παγκάκι;

- Δεν ξέρω, απαντάει, έτσι το βρήκα από τον προηγούμενο διοικητή.

Έκπληκτος ο διοικητής συνεχίζει την αναζήτηση και τηλεφωνάει στον προπροηγούμενο διοικητή, αλλά εισπράττει την ίδια απάντηση. Συνεχίζοντας της αναζήτηση από διοικητή σε διοικητή φτάνει στον διοικητή 20 χρόνια πριν ο οποίος είχε βάλει και τη σκοπιά.

- Καλημέρα σας είμαι νέος ο διοικητής του στρατοπέδου και θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι: Παρακαλώ πείτε μου, γιατί είχατε ορίσει την σκοπιά στο παγκάκι;

Και απαντάει ο άλλος.

- Μη μου πείτε ότι δεν στέγνωσε ακόμα!

* * *

“Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός”, ίσως μου πουν κάποιοι…

Διαβάστε, λοιπόν, και το παρακάτω!

* * *

Β!

Σε ένα γεύμα με ρολό κοτόπουλο ως κύριο πιάτο, ένας επισκέπτης παρατηρεί ότι οι άκρες του ρολού είναι κομμένες και ρωτάει την οικοδέσποινα:

- Γιατί κόβεις τις άκρες στο ρολό κοτόπουλο;

- Δεν ξέρω, έτσι το έκανε και η μάνα μου τόσο καιρό. Θα την πάρω τηλέφωνο να μάθουμε!

[…]

- Μαμά, γιατί στο ρολό κοτόπουλο έκοβες τις άκρες;

- Δεν ξέρω, έτσι το έκανε και η γιαγιά σου. Πάρε την τηλέφωνο να μάθουμε!

[…]

- Γιαγιά, γιατί έκοβες τις άκρες στο ρολό κοτόπουλο;

- Είχα μικρό ταψάκι και το ρολό δεν χώραγε ολόκληρο μέσα στο ταψί. Γι’ αυτό!...

* * *

Γι’ αυτό!...

…ας μην τα θεωρούμε όλα, πρακτικές και συνήθειες, ως δεδομένα και λογικά!...

…“Καλύτερα να’ναι κανείς δυστυχισμένος Σωκράτης”…

…Μια ζωή με θυμάμαι να διαβάζω…

…Κι εξακολουθώ να διαβάζω “ασυστόλως”…

…με μια αγωνία, συχνά…

…πως είναι τόσα πολλά… πως είναι ατελείωτα τα αξιόλογα βιβλία που θέλω να διαβάσω… και είναι τόσο σύντομη η ζωή μας [πολύ δε περισσότερο που, μάλιστα, εκτός από το διάβασμα, δεν πρέπει να πάψουμε να ζούμε, ποικιλοτρόπως, όλες τις άλλες εκφάνσεις της ζωής…] και δεν θα προλάβω…

[“Μια αστραπή η ζωή μας… τι να πρωτο-προλάβουμε;…”, για να παραφράσω τον ποιητή…]

…Κι όσο πιο πολύ διαβάζω… τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνομαι πόσο περισσότερα θα πρέπει και θέλω να διαβάσω, καθώς συνεχώς ανακαλύπτω νέους, άγνωστους ή ανεξερεύνητους τόπους, λογοτεχνίας και γνώσης…

…Ήδη από χρόνια έχω αποδεχθεί το πόσο ουτοπικό ήταν το εφηβικό μου όνειρο, της “κατάκτησης” [άκουσον! άκουσον!...] της Γνώσης… Που με το πέρασμα των χρόνων, και παρά το συνεχές διάβασμα, αντί να πλησιάζει, μάλλον απομακρύνεται… Κι έτσι έχω οδηγηθεί σ’ αυτό που αποκαλείται “προσεκτικά σχεδιασμένη… ημιμάθεια”, για την οποία γράφει επαινετικά ο Γιώργος Παμπούκης στο “Ημιμάθειας εγκώμιο”, ένα από τα βιβλία που διαβάζω αυτόν τον καιρό και για το οποίο ίσως να γράψω εν καιρώ…

Ατέλειωτο, λοιπόν, κι ευθύς εξαρχής καταδικασμένο σε αποτυχία, το… κυνήγι της Γνώσης, αν βέβαια το εκλάβεις ως “κυνήγι”…

…Καλύτερα, λοιπόν, να το εκλάβουμε ως “ταξίδι”… και να το απολαύσουμε… να το απολαμβάνουμε, ως τέτοιο, κάθε στιγμή, σε κάθε έκφανσή του…

…Ως τελικό προορισμό, πάντως, και ως σκοπό ζωής, δεν νομίζω, πάντως, πως θα ’ταν σκόπιμο και έξυπνο να ορίσουμε την Γνώση.

Αυτό τουλάχιστον πιστεύω εγώ… Αυτό επέλεξα ήδη απ’ τα μικράτα μου…

Ίσως να στάθηκα τυχερός, που έπεσε νωρίς στα χέρια μου ο “Φάουστ” του Γκαίτε, κι έκρινα κι αποφάσισα πως δεν άξιζε δα (τουλάχιστον στον δικό μου πίνακα αξιών…) “να πουλήσω την ψυχή μου στον διάβολο” για τη Γνώση…

Ίσως να στάθηκα ακόμα τυχερότερος που, ακόμα μικρότερος, είχα διαβάσει και με είχε “αγγίξει” η φράση: “πολλοί πολυμαθέες νόον ουκ έχουσιν”…

Οι γνώσεις, μόνον, δεν αρκούν!

Απαιτείται, επιπροσθέτως, τουλάχιστον η σκέψη.

Κι ακόμα περισσότερο, κατά τη γνώμη μου πάντα, απαιτείται και ήθος!...

Γνώση. Σκέψη. Ήθος…

Ο συνδυασμός των δύο πρώτων απ’ αυτά θα μπορούσε, ενδεχομένως, να μας απελευθερώσει; Ερώτημα. Θα μπορούσε να μας προσφέρει την ευτυχία;

Αμφιβάλλω. Ή μάλλον είμαι σχεδόν σίγουρος για το αντίθετο.

Ο Νίτσε, νομίζω, το είχε πει, πως “για όσους επιλέγουν τη σκέψη και τη γνώση, δεν υπάρχουν χαρούμενες ζωές”…

Το έχω νιώσει κατ’ επανάληψη, τόσο παλαιότερα, όσο και στο πρόσφατο παρελθόν, ιδιαιτέρως όταν διαβάζω κάποια ιδιαίτερα βιβλία.

Ίσως γι’ αυτό κάποιοι συνάνθρωποι έχουν επιλέξει [τους δικαιολογώ και, βέβαια, τους το αναγνωρίζω…] την “ευτυχισμένη άγνοια”… Συχνά έφθασα κι εγώ στο ίδιο κρίσιμο σταυροδρόμι και κάποιες φορές δίστασα για το εάν θα έπρεπε να ξαναπάρω τον ίδιο δρόμο…

Προσφάτως, πάντως, διάβασα κάτι που μου ’δωσε κουράγιο καθώς δικαίωσε, λες, την επιλογή μου: Μια ρήση του Μιλ:

“Καλύτερα να ’ναι κανείς δυστυχισμένος Σωκράτης, παρά ευτυχισμένο γουρούνι”…

Τι αντιπροσωπεύει, όμως, άραγε, το “αρχέτυπο” Σωκράτης;

Την Γνώση ως Επιστήμη, μάλλον όχι…

Την Γνώση ως Απόπειρα Αυτο-γνωσίας, μάλλον ναι!...

Μια απόπειρα Σοφίας – Φιλο-σοφίας θα μπορούσε, πράγματι, να είναι το Ιδανικό!...

Αισιοδοξία, βρε παιδιά! Κι ελπίδα!

8.5.2010

…Ποιος θα το ’λεγε…

Τι άνοιξη κι αυτή!...

…Χωρίς Αισιοδοξία, χωρίς Ελπίδα, χωρίς Χαμόγελα!...

Πιότερο για φθινόπωρο μου μοιάζει… αν όχι για χειμώνας…

Κρίμα!...

Δεν θα το ευχόμουν ούτε για τον εχθρό μου…

…πόσο δε μάλλον γι’ αυτούς που νιώθω φίλους μου…

…και τους e-φίλους απ’ τη γειτονιά των ιστολογίων…

…που τους διαβάζω και… “δεν τους αναγνωρίζω”!...

Μέχρι λίγο παλιότερα, κάποιος απ’ αυτούς ήταν, στα μάτια μου (της φαντασίας μου…), η προσωποποίηση του κεφιού και του γέλιου. Προχθές, σχολιάζοντας μια ανάρτησή μου, έγραψε: “Να φανταστείς ήμουν από αυτούς που παλιά, όποτε άκουγε κάποιον να παραπονιέται για τα κακά της χώρας αυτής, μου ερχόταν να του πω να αλλάξει χώρα αν δεν του αρέσει... Και τώρα... σκέφτομαι από μόνος μου να αλλάξω χώρα! Δυστυχώς, μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε μόνο τα στραβά και τα άσχημα με τα απανωτά χαστούκια τους...”.

Μια άλλη e-υπέροχη καλλιτέχνιδα – ιστολόγος, “σημείο αναφοράς” στο ιστοχωριό, όπως αποδεικνύει κι η μεγάλη επισκεψιμότητα που έχει, δείχνει, τελευταία, σαφώς λιγότερο κεφάτη και δημιουργική…

Όχι, ρε παιδιά!...

Όχι έτσι!...

Μπορεί να φαίνονται όλα “μαύρα κι άραχνα”, μα είναι στο χέρι μας να φέρουμε την ξαστεριά… ν’ ανάψουμε με τα κεράκια μας τα άστρα… “να σηκώσουμε και πάλι τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα” (όπως λέει κι ο Ποιητής)!...

Αρκεί…

…“να κάνουμε ένα βήμα πιο γρήγορο απ’ την φθορά”!...

[………………..]

Εξάλλου δεν είναι, αν το καλοσκεφτούμε, όλα “μαύρα κι άραχνα” δα!...

Απόδειξη:

Στην εκπομπή “Στην υγειά μας” παρουσιάζεται, τούτη δα τη στιγμή που βάλθηκα να γράψω, το Μουσικό Σχολείο (Γυμνάσιο – Λύκειο) Βόλου. Χάρηκα να βλέπω παιδικά – εφηβικά πρόσωπα, γεμάτα κέφι, ζωντάνια, χαμόγελο!... Να συνυπάρχουν αρμονικά και δημιουργικά με τους καθηγητές τους, που κι αυτοί φαίνονταν με διάθεση να προσφέρουν. Τι υπέροχη θετική αλληλεπίδραση των μεν και των δε!...

Αυτή είναι Παιδεία, συν-Έλληνες!

(Έτσι την εννοούσαν και οι αρχαίοι Έλληνες, άλλωστε, με την Μουσική απαραίτητη και, ίσως, σε πρώτη θέση…)

Παιδεία και Πολιτισμός.

(Πολιτισμός με συν-εργασία!...)

Μπράβο παιδιά!

“Στην υγειά σας, ρε παιδιά!”. Κυριολεκτικά!...

Και δεν είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα που πήρα τις τελευταίες ημέρες:

Ένα νέο παλικάρι, μ’ ένα βλέμμα λαμπερό, μου έλεγε, τις προάλλες, για το σχέδιό του ν’ ανοίξει, στο άμεσο μέλλον, μια νέα επιχείρηση, δική του, έτσι όπως την είχε ονειρευτεί. Και θέλω να ελπίζω ότι ούτε εγώ, ούτε όποια άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του τον συμβουλέψαμε, καλοπροαίρετα πάντως, “να σταθμίσει την αβεβαιότητα των καιρών”, δεν θα τον αποτρέψουμε να τολμήσει να πετάξει!...

Καλή σου επιτυχία, Δημήτρη!...

Η ζωή ανήκει σ’ αυτούς που τολμούν!

Ζωή σημαίνει να τολμάς!....

Αυτή η χώρα έχει ελπίδα…

Μπορεί και πρέπει να έχει ελπίδα…

Για να έχει μέλλον!...

Περί της Ηθικής, της Ποινικής και της Πολιτικής διάστασης της ΕΥΘΥΝΗΣ

6.5.2010

Ένα από τα ρητά που μ’ έχει “σφραγίσει” για τα καλά, ήδη από την εφηβεία μου, είναι αυτό:

“Να αγαπάς την ευθύνη! Να λες: Εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο! Κι αν δεν αλλάξει ο κόσμος, την ευθύνη θα την φέρνω εγώ!...”

[Νομίζω, αν δεν λαθεύει η μνήμη μου, πως αποδίδεται στον Ναζίμ Χικμέτ. Μπορεί σ’ αυτόν, μπορεί και σ’ οποιονδήποτε άλλον. Μικρή σημασία έχει ποιος το είπε. Αξία και σημασία έχει αυτό που λέει!...]

Ευθύνη, λοιπόν!

Στην ύψιστη μορφή της: Την Ηθική διάσταση της Ευθύνης. Με την έννοια ότι πράττουμε, ως ελεύθερα βουλόμενοι άνθρωποι, κι αναλαμβάνουμε αυτή την ευθύνη των πράξεών μας [ή/και της απραξίας μας!...] και τις όποιες συνέπειες των πράξεών μας [ή/και της απραξίας μας, επαναλαμβάνω και τονίζω…] αυτών. “Αντρίκια” ή “παλικαρίσια”, όπως λέγαμε, όπως νιώθαμε, όπως γαλουχηθήκαμε…

Στην πορεία, στην καθημερινότητά μας, όμως, ήρθα και ήρθαμε σε (περισσότερη) επαφή με τη λεγόμενη “Ποινική Ευθύνη”. Που, καλώς ή κακώς, την έχει ανάγκη η Κοινωνία (μας). Εάν και εφόσον θέλει να ευ-νομείται και να ευ-ημερεί…

[Παρότι έχω να πω και να γράψω πολύ περισσότερα επ’ αυτών, δεν θέλω να μακρηγορήσω και, συνεπώς, εστιάζω κατ’ ευθείαν στον βασικό σημερινό στόχο μου:]

Η χώρα μας, τουλάχιστον εσχάτως, κάθε άλλο παρά ευημερεί.

Κι ο λόγος είναι (για ν’ ακολουθήσουμε αντίστροφη πορεία, σε όσα αμέσως παραπάνω έγραψα) πως εδώ και χρόνια πολλά δεν ευνομείται!

Κι αυτό διότι χάθηκε / χάσαμε, αρχικά μεν την ηθική διάσταση της Ευθύνης, στη συνέχεια δε (και ως αποτέλεσμα αυτού…) και την ποινική έκφανση της ευθύνης!...

Στη θέση της, κάποιοι καλοθελητές πολιτικάντηδες, κάποιοι ταχυδακτυλουργοί –δημαγωγοί ή κάποια “λαμόγια”, έβαλαν, λέει, άδειο πουκάμισο, ουσιαστικά, την έννοια της “πολιτικής ευθύνης”…

Να σας θυμίσω, βιαστικά κι επί τροχάδην, πώς προέκυψε η “ταχυδακτυλουργική” αντικατάσταση της ουσιαστικής έννοιας της ευθύνης με το “κούφιο” υποκατάστατό της;

“Δεν υπάρχουν θεσμοί!...” είπε κάποτε ο “Μέγας Μάγος” της Φυλής και της Αγέλης, ο Πολιτικός – Δημαγωγός. “Μόνος θεσμός είναι ο λαός!” μας πέταξε την καραμέλα, συνεχίζοντας τη φράση του… Κι ήταν η καραμέλα γλυκιά, πανάθεμά της! [“πανάγκασμά της”, που θα ’λεγε, νησιώτικα, μια φίλη μου αγαπημένη…]. Γλυκιά σαν κολακεία [εκεί στόχευε, άλλωστε, στο να μας κολακεύσει!...]. Γλυκιά σαν φρούτο της χώρας των λωτοφάγων, που μας έκλεψε την μνήμη και την κρίση… Και την “γλύψαμε” για τα καλά [όπως μας είχε “γλύψει”, με την κολακεία του, ο δημαγωγός πολιτικός…]. Και “την πατήσαμε”!...

Και έτσι, από τότε, ο κάθε λαμογιο-πολιτικός, άπαξ και κατάφερνε να ξεγελάσει τον λαό, τον ευκολόπιστο, και να επανεκλεγεί, ήταν σαν να έβγαινε, άσπιλος και εξαγνισμένος, από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ!...

Και καταλήξαμε έτσι να πιστέψουμε, όλοι, τόσον εκείνοι (:οι πολιτικοί) όσο κι εμείς (:οι πολίτες), πως η υπέρτατη Τιμωρία για κάποιον πολιτικό είναι το να μην έχει αξίωμα ή/και το να μην επανεκλεγεί…

…Κι ύστερα, από “Υπέρτατη Τιμωρία” έγινε, ουσιαστικά, “η μόνη τιμωρία”!...

[“Σε τελική ανάλυση”, κατά το κοινώς λεγόμενο, “σκασίλα του”, του λαμογιού, αν δεν επανεκλεγεί ή αν δεν πάρει και πάλι αξίωμα, αν είχε ήδη καταφέρει να κερδίσει “ένα σκασμό” οφέλη!...]

“Πολιτική Τιμωρία”, λοιπόν…

…και, αντίστοιχα, “Πολιτική Ευθύνη”…

Η πιο “ξεφτιλισμένη”, κυριολεκτικά, και ουσιαστικά τελείως κενή περιεχομένου, έννοια ευθύνης!

“Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη”, σου λέει ο “πάσα είς” πολιτικός, “με στόμφο χιλίων καρδιναλίων” ή και Πάπα, και μάλιστα [παγκόσμια πρωτοτυπία και ετούτη, στην Ελλάδα!...] ούτε καν παραιτείται!... Τόσο καλά!...

Ο e-φίλος ο Γεράσιμος, blogger του ιστολογίου “Memoryland”, έθιξε και αυτός, πρόσφατα, το θέμα και μάλιστα δύο φορές, γράφοντας για την “Ώρα ανευθυνότητας” (http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2010/05/blog-post_06.html) αλλά και “Όχι άλλη “πολιτική ευθύνη” (http://gerasimos-memoryland.blogspot.com/2010/04/blog-post_29.html). Σε αυτή τη δεύτερη ανάρτηση επισημαίνει, πολύ εύστοχα κατά τη γνώμη μου, πως το ίδιο “ανώδυνα” ανέλαβαν, πρόσφατα, την “πολιτική ευθύνη” των πράξεών τους και οι συλληφθέντες για τρομοκρατικές ενέργειες.

Γι’ αυτό προτείνω, ορθά – κοφτά:

Φτύστε αυτή την άγευστη πια τσίχλα της “Πολιτικής ευθύνης”.

[Είναι άλλωστε και κακόγουστο να την μασάμε… μα και χαζό για εμάς που λέμε και καυχιόμαστε πως, τάχα, “δεν μασάμε”!...]

Επαναφέρετε, επειγόντως, στο πολιτικό προσκήνιο και την Ποινική ευθύνη!

Και πάμε, όλοι μαζί, ν’ αναζητήσουμε, πάλι, την αρχετυπική έννοια της Ευθύνης, την Ηθική!...

[Προτείνω και πάλι, σχετικώς, την ανάρτηση “Περί Ηθικής (κατά τον Ε. Παπανούτσο”, στο άλλο μου ιστολόγιο, το Eagle, με αποσπάσματα από το βιβλίο “Ο νόμος και η αρετή”, εδώ: http://eaglestefanos.blogspot.com/2009/12/blog-post.html]

«Περί άμεσης δημοκρατίας και περί σύγχρονης κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας”»

[Και το κείμενο της ανάρτησής μου αυτής, όπως και των δύο προηγούμενων (των οποίων, άλλωστε, αποτελεί συνέχεια), γράφτηκε προ αρκετών ημερών και συγκεκριμένα στις 14.3.2010]:

«Περί άμεσης δημοκρατίας και περί σύγχρονης κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας”»

[Συνέχεια εκ του προηγουμένου…]:

…Στην άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας και ίσως στον Κορνήλιο Καστοριάδη θα επανέλθω εν καιρώ…

Για την ώρα επανέρχομαι στη σύγχρονη πραγματικότητα:

Έγραφα παραπάνω πως καλώς ή κακώς έχουμε πειστεί και έχουμε αποδεχθεί ότι η μόνη πρακτικά εφαρμόσιμη μορφή δημοκρατίας είναι η κοινοβουλευτική. Και μάλιστα “το γράψαμε φαρδιά –πλατιά” στο πρώτο άρθρο του Συντάγματός μας, για να το κατοχυρώσουμε. Και τότε μεν, το 1975, είχε νόημα και ήταν απαραίτητο να το κάνουμε, για να αποφύγουμε επίφοβα (ή “φοβιστικά”;) “πισωγυρίσματα”. Αναρωτιέμαι, όμως, εάν, κάποια στιγμή, προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο και θελήσει ο “κυρίαρχος λαός” να επιλέξει, ελεύθερα και δημοκρατικά, μια δημοκρατία άμεση, πώς θα μπορέσει, άραγε, να το κάνει; Θα πρέπει να επαναστατήσει εναντίον του ιδίου του Συντάγματος, τη διαφύλαξη του οποίου έχει ταχθεί ο ίδιος να διαφυλάττει, αλλά πλέον θα θεωρεί ότι είναι αρτηριοσκληρωτικό;

Το ερώτημα είναι περισσότερο για εξειδικευμένους επιστήμονες, για τους συνταγματολόγους… Ας το αφήσουμε, λοιπόν, κι αυτό, τουλάχιστον για την ώρα…

Το Σύνταγμά μας, όμως, έχει και μια άλλη διάταξη, που λέει ότι ο αριθμός των βουλευτών είναι μεταξύ 200 και 300. Ο απλός (και όχι ο συνταγματικός) νομοθέτης όρισε ότι οι βουλευτές είναι 300. Γιατί, Κύριοι βουλευτές και νομοθέτες; Επειδή έτσι μπορείτε να “βολεύεσθε” περισσότεροι;

[Δεν γράφω περισσότερα, διότι στο ζήτημα σκέπτομαι και θέλω να επανέλθω με ειδική ανάρτηση – “πολιτικο-ιδεολογικο-οικονομική πλατφόρμα”!....]

Λοιπόν… ας “το τρέξω” λίγο και “ας το μαζέψω”, δηλαδή ας συνοψίσω:

Ιδού, εν ολίγοις, ποια είναι η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, στην πράξη:

Μας είναι απαραίτητοι επαγγελματίες πολιτικοί –βουλευτές.

Μας είναι απαραίτητοι τριακόσιοι βουλευτές!

Και ο αριθμός αυτός, των τριακοσίων, μας είναι επιβεβλημένοι απ’ τους ίδιους!

“Μόνοι τους κερνούν και μόνοι τους πίνουν”!...

Ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι!

Και δεν είναι, φυσικά, ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία φορά.

Μόνοι τους ψήφισαν και τροποποιούν κατά βούληση (“κατά το δοκούν”…) τον νόμο περί ευθύνης υπουργών…

Για να παραμένουν ανεξέλεγκτοι!...

Ως “συντεχνία” καταψηφίζουν κάθε αίτημα ποινικής δίωξης που αφορά στους ίδιους, ακόμα κι αν σχετίζεται με πράξεις άσχετες με τα βουλευτικά τους καθήκοντα!

[Διαβάστε σχετικώς και το ακόλουθο: http://elawyer.blogspot.com/2010/02/e.html]

Ψηφίζουν αυξήσεις, επιδόματα, απαλλαγές για τους εαυτούς τους…

[…βρίσκοντας, εδώ, “αγαστούς συνεργάτες” τους, τους δικαστές… (Διαβάστε, επ’ ευκαιρία, το εξής: http://anatropi.pblogs.gr/2010/05/boyleftes-kai-dikastikoi-oi-monadikoi-kladoi-poy-ekdidoyn-apofas.html)]

…την ίδια ώρα που απαιτούν θυσίες και ψηφίζουν (αυτοί οι ίδιοι!...) περικοπές για όλους τους υπόλοιπους, λόγω της οικονομικής κατάστασης (στην οποία περιήλθαμε, εν πολλοίς αν όχι κατά βάση, από τις ενέργειες αυτών των ίδιων!...)

Τέλος!

(Τέλος; Αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή…)

Τις λες; Συνεχίζουμε σκεπτόμενοι και συζητώντας και το “τί είναι η δημοκρατία;”

[Και το κείμενο της ανάρτησής μου αυτής, όπως και αυτό της προηγουμένης (της οποίας, άλλωστε, αποτελεί συνέχεια), γράφτηκε προ αρκετών ημερών και συγκεκριμένα στις 14.3.2010]:

Τις λες; Συνεχίζουμε σκεπτόμενοι και συζητώντας και το “τί είναι η δημοκρατία;”

[Συνέχεια εκ του προηγουμένου…]:

Γράφοντας, παραπάνω, σχετικά με την ψευδεπίγραφη δημοκρατία, θυμήθηκα (και σας θυμίζω) τον πολύ έξυπνο (για το μήνυμα που θέλει να περάσει) ορισμό της δημοκρατίας:

“Δημοκρατία είναι το να ψηφίζουν όλοι, τρεις λύκοι κι ένα πρόβατο, για το ποια (απ’ τα τέσσερα αυτά ζώα) θα φαγωθεί απ’ τα υπόλοιπα”!...

Χονδροειδές; Ίσως! [Γι’ αυτό υπάρχει και το σύγχρονο marketing, για να μας τα παρουσιάζει διαφορετικά…]

…Για σκέψου: Ποια είναι, στην ουσία, η σύγχρονη πραγματικότητα της υφιστάμενης δημοκρατίας μας [τρομάρα μας!...] που όλοι μας αποδεχόμαστε και ανεχόμαστε:

Οι πολλοί ψηφίζουμε κάθε τέσσερα (ή/και λιγότερα) χρόνια, αυτούς που θέλουμε να μας (τα) φάνε!...

Τα εκατομμύρια των προβάτων – ψηφοφόρων ψηφίζουμε – επιλέγουμε [όχι παίζουμε!...] από έναν περιορισμένο αριθμό λύκων, ποιους θέλουμε να μας… διαφεντέψουν!...

[Καλά, καλά!... Αντιλαμβάνομαι ότι έχετε πάμπολλες αντιρρήσεις, όπως κι εγώ ο ίδιος, άλλωστε, αλλά θα τις συζητήσουμε στη συνέχεια…]

“Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι”, θα μου πείτε.

Τι μου θύμισε αυτό; Α, ναι! Θυμήθηκα:

“Δεν είμαστε όλοι οι πολιτικοί ίδιοι”, ακούω κάθε τόσο από όλους [Ναι! Από όλους, ανεξαιρέτως!...] τους πολιτικούς.

Τι (άλλο) μου θύμισε αυτό;

Εκείνο το ανέκδοτο που λέει πως “το 99% των δικηγόρων δίνει, δυστυχώς, κακό όνομα και στους υπόλοιπους”!...

Αυτό ακριβώς ισχύει και για τους πολιτικούς: “Το 99% των πολιτικών δίνει, δυστυχώς, κακό όνομα και στους υπόλοιπους”.

Όχι βέβαια! Και βέβαια δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Αλλά φοβούμαι πως τελικά γίνονται ίδιοι! Αν θέλουν να παραμείνουν στην πολιτική ή να αναδειχθούν, το όλο “σύστημα” τους αναγκάζει να γίνουν… Διαφορετικά δεν τους παρέχεται βήμα ν’ ακουστούν, αποκλείονται από τα ΜΜΕ και από τα όργανα του κόμματος, προκαλούν τη δυσμένεια του αρχηγού και των περί αυτόν, δεν περιλαμβάνονται ξανά στα ψηφοδέλτια ή τις λίστες των (επόμενων) εκλογών, δεν βρίσκουν χρηματοδότες…

Σας το είπα ήδη: Είναι μεγάλη και βαθιά η παγίδα στην οποία έχουμε πέσει!... Και την σκάψαμε οι ίδιοι, με τα χεράκια μας… “Βγάλαμε τα ματάκια μας”!... Εμείς οι πολίτες, μόνοι μας!...

Κι απέναντί μας οι πολιτικοί… Που ο καθένας τους “μας κοιτάζει θαρρετά στα μάτια”, κατά πως λέει [και θέλει να μας υπνωτίσει…], “μας μιλάει με ειλικρίνεια, στη γλώσσα μας”, όπως συμπληρώνει, “γιατί είμαι ένας από σας”, όπως μας λέει για “φινάλε γκράντε”!... Επισημαίνοντας έτσι, ίσως, από άλλη οπτική γωνία, βεβαίως, εκεί που πιθανόν να βρίσκεται το πρόβλημα: Ότι είτε είμαστε ίδιοι, είτε θέλουμε να του μοιάσουμε, με την κακή έννοια πάντα, δηλαδή σ’ αυτά που δεν θα έπρεπε να θέλουμε να του μοιάσουμε…

Οι πολιτικοί μας έχουν πείσει (και ίσως να το έχουν πιστέψει και οι ίδιοι!...) ότι είναι οι κατάλληλοι, οι “ειδικοί” για να αναλάβουν τις τύχες μας, να τους αναθέσουμε τα προβλήματά μας και να μας βρουν και να μας δώσουν λύσεις. Από πού πηγάζει η εξειδίκευσή τους και η καταλληλότητά τους, άραγε; Από το ότι γεννήθηκαν στο κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον (όπως παλαιότερα οι κληρονομικοί βασιλείς… έτσι και τώρα πολλοί περισσότεροι κληρονομικοί βουλευτές ή πολιτευτές…) ή ανατράφηκαν στο αντιστοίχως κατάλληλο περιβάλλον κάποιων κολεγίων ή πανεπιστημίων ή… οιονεί εργαστηριακών δοκιμαστικών σωλήνων; [Διότι, βεβαίως, είναι γνωστό “τοις πάσι”, ότι πάμπολλοι αυτών είναι άεργοι ή ανεπάγγελτοι ή με επιδόσεις κάτω του μετρίου στα επαγγέλματά τους…]

Και αυτοί μεν έχουν προσωπικό συμφέρον να θέλουν να μας πείσουν για την “αναγκαιότητά” τους… Εμείς, όμως, γιατί έχουμε συμφέρον να πεισθούμε;… Αναμφίβολα δεν είναι προς το συμφέρον μας! Αλλά είναι, ίσως, η ανθρώπινη ροπή προς την αδράνειά μας, προς την μαλθακότητα. Αντί να πράττουμε, αντί δηλαδή να είμαστε δραστήριοι και ενεργοί πολίτες, να “αναθέτουμε” σε κάποιους άλλους να ενεργούν “ανθ’ ημών”…

Θυμίζω σε όλους σας, αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας αλλά το ξεχνάμε, πως δηλαδή η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία δεν ήταν αντιπροσωπευτική, αλλά άμεση. Και είχαν ένα σωρό άλλους δημοκρατικούς θεσμούς και “δικλείδες ασφαλείας” που έχουμε ξεχάσει. Ίσως διότι μας “βολεύει” να τα έχουμε ξεχάσει… [Αποκαλούμε “βολευτές” τους βουλευτές, αλλά νομίζω πως έχουμε “βολευτεί” κι εμείς στην υπάρχουσα κατάσταση!...] Και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, του οποίου τον θάνατο θρηνήσαμε πρόσφατα [Αλήθεια, ξέρουμε γιατί; Αλήθεια, ξέραμε τι είχε πει;], προσπάθησε μεν να μας διαφωτίσει, αλλά τον νιώθαμε, ίσως, πολύ μεγάλο και πολύ μακρινό ή/και ουτοπικό για να τον μελετήσουμε…

[Συνεχίζεται….]

Σκέψου το “τί είναι η πατρίδα μας” και… τα ξαναλέμε!

[Το κείμενο αυτό γράφτηκε προ αρκετών ημερών και συγκεκριμένα στις 14.3.2010]:

Σκέψου το “τί είναι η πατρίδα μας” και… τα ξαναλέμε!

Τί είναι η πατρίδα (μας);

“Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα ψηλά βουνά;…”, που λέγαμε – απαγγέλαμε όταν ήμασταν μικρά παιδιά….

Δεν κάνω πλάκα!...

…Άλλοι μας κάνουν πλάκα, νομίζω, κι ας μην το ομολογούν, κι ας μην μας το λένε… Και αναφέρομαι, βεβαίως, σ’ αυτούς που αδιαφορούν εάν τυχόν της βάλουν και… ταφόπλακα!....

Τί είναι η Ελλάδα (μας);

Το ερώτημα μου προέκυψε τις προάλλες, διαβάζοντας την αγανακτισμένη και καυστική ανάρτηση του e-φίλου Βασίλη με τίτλο “Σε αγαπώ, Ελλάδα, αλλά άντε πνίξου” [http://peslac.pblogs.gr/2010/03/se-agapw-ellada-alla-ante-pnixoy.html], που ιδιαίτερα αυτή τη φορά “δάγκωνε” για τα καλά, δικαιολογώντας την ονομασία του ιστολογίου του…

…Κι ευχήθηκα, κάποιες στιγμές να… δαγκώναμε όλοι μας περισσότερο και να μην περιοριζόμασταν στο να… “γαυγίζουμε” απλώς, δηλαδή στο να κραυγάζουμε φλύαρα, κάτι που μας έχει κάνει να φαινόμαστε ακίνδυνοι “σκύλοι που γαυγίζουμε και [συνεπώς] δεν δαγκώνουμε”, στα μάτια αυτών που θα ’πρεπε, ίσως, να μας φοβούνται (τουλάχιστον λίγο) περισσότερο...

Τι εννοούμε, λοιπόν, όταν λέμε, ιδίως στις ημέρες μας, “Ελλάδα”;…

Όπως τουλάχιστον προκύπτει απ’ την ανάρτηση του προαναφερθέντα e-φίλου μας, Ελλάδα είναι (για τους περισσότερους ή, έστω, για πολλούς ή για κάποιους…) αυτό το κράτος το ανάλγητο, το απεχθές, το σπάταλο, το εχθρικό προς τον πολίτη, δηλαδή το εχθρικό προς τον Έλληνα!...

Αυτή η Ελλάδα, λοιπόν, δεν ανήκει στους Έλληνες, δηλαδή σε όλους τους Έλληνες, αλλά μόνο σε μια δράκα απ’ αυτούς, που έχουν στήσει μια τεράστια παγίδα για όλους εμάς τους υπόλοιπους…

…Τόσο καλή παγίδα, που αν τυχόν κάποτε διαμαρτυρηθούμε, μπορούν εύκολα να μας κολλήσουν τη “ρετσινιά” του… “ανθέλληνα” [Θού, Κύριε!....] και μ’ αυτή την ψευδοκατηγορία να μας διαπομπέψουν στους υπόλοιπους από εμάς τους ίδιους… - Κι αυτή είναι η βασική δική μας η ευθύνη!...

Το κράτος [τουλάχιστον με την μορφή που έχει στην εποχή μας (διότι μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε μια πολιτεία στο πρότυπο της αρχαίας αθηναϊκής, με άμεση δημοκρατία…)] υπάρχει, θεωρητικά, για να λειτουργεί υπέρ των πολιτών του, για να διασφαλίζει καλύτερα τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας: Ασφάλεια. Παιδεία. Περίθαλψη. Πολιτιστικές ευκαιρίες κ.λπ.

Πόσα από τα παραπάνω αυτονόητα νιώθετε πως έχουμε;

Όχι μόνο τον τελευταίο καιρό (που μπορεί να πει κάποιος πως οφείλεται στην οικονομική κρίση ή στους υπερβολικά πολυάριθμους μετανάστες), αλλά τα τελευταία τριάντα ή σαράντα ή πενήντα χρόνια…

Ναι μεν δεν έχουμε τα παραπάνω (“στον βαθμό που θα θέλαμε”, όπως θα έλεγαν και οι πολιτικοί….), “αλλά πάντως έχουμε δημοκρατία”…

“Δόξα τω Θεώ” μεν (πραγματικά!), αλλά και “Παναγιά μου βόηθα!”…

…Διότι ναι μεν η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, όταν όμως δεν είναι ψευδεπίγραφη!...

[“Ως χαρίεσσα η δημοκρατία, όταν δημοκρατία εστί”, θα τολμούσα να γράψω, παραφράζοντας το “ως χαρίεν ον ο άνθρωπος, όταν άνθρωπος εστί”…]

Διότι η δημοκρατία ως εκ της φύσεώς της έχει και τους περισσότερους κινδύνους να φθαρεί, έχοντας προηγουμένως διαφθαρεί…

Και μην σπεύσουν να με κατακεραυνώσουν κάποιοι ότι “οι πολλοί διαφθείρονται πιο δύσκολα από τους λίγους”, διότι η διαφθορά της αδράνειας, της απραξίας και της αβουλίας μάλλον είναι ιδιαίτερα κολλητική και διαδίδεται τάχιστα…

[Συνεχίζεται…]