Παράσταση πίσω από κλειστές κουρτίνες…

Τι παράξενο θέατρο κι αυτό!... Όσο οι κουρτίνες παραμένουν ανοιχτές, τίποτα απολύτως δεν διαδραματίζεται. Καμία δράση!... Κι όταν πέφτουν οι κουρτίνες, ελαφριές ή βαριές (αυτό, βλέπετε, είναι έννοια σχετική…), τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί και να μη συμβεί τίποτα απολύτως! Μέρες και μέρες, νύχτες και νύχτες μπορεί να περάσουν άπρακτες… Διότι δεν εξαρτάται δα η παράσταση από σένα! Είναι οι πρωταγωνιστές που αποφασίζουν εάν κι εφόσον θα δώσουν παράσταση για σένα। Για σένα και μόνο! Άλλη παραξενιά τους κι αυτή!... Δεν τους φαίνεται καθόλου ανιαρό αυτό: παράσταση για έναν! Το εντελώς αντίθετο μάλιστα: Είναι, λες, πλασμένοι ειδικά γι’ αυτό. Κι είναι ικανοί να σε οδηγήσουν, κατά το κέφι τους, “στον έβδομο ουρανό” ή “στα τάρταρα”, ανάλογα με τη διάθεσή τους. Κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα! Ανήμπορος, να πρέπει να υποστείς την παράσταση, είτε καλή είτε κακή, είτε όνειρο είτε εφιάλτη… Να επιλέξεις εσύ τους πρωταγωνιστές, τα σκηνικά, το σενάριο… ούτε λόγος! Όλοι και όλα κρυμμένα πίσω απ’ τις κουρτίνες, βαθιά μέσα σε σκοτεινά “καμαρίνια”, κανείς δεν γνωρίζει πότε θ’ αποφασίσουν να ξεμυτίσουν… Πώς χώθηκαν εκεί; Ποιος τους επέτρεψε να μπουν; Κανείς δεν ξέρει να σου πει με σιγουριά. Κάποιοι και κάποια υπάρχουν εκεί, λες, από αιώνες! Πολύ πριν γεννηθείς καν… Σε άλλους το επέτρεψες εσύ ο ίδιος, ακόμα κι αν δεν το θυμάσαι ίσως… Κι άλλοι, πάλι, βρήκαν την ευκαιρία και μπήκαν, απρόσκλητοι, σε κάποια στιγμή αδυναμίας ή “σε έπιασαν στον ύπνο”, που λένε…

“Στον ύπνο”… Τι ειρωνεία!...

…διότι, βλέπετε, μιλάω τόση ώρα για τα όνειρα και για τους κάθε είδους εφιάλτες. Που κρύβονται και ξεπηδούν, απρόσκλητα και απροειδοποίητα, απ’ το υποσυνείδητο ή / και το ασυνείδητο ακόμα, καθώς λένε… Κι αν για το δεύτερο δεν έχεις εσύ την παραμικρή ευθύνη, στη δημιουργία του πρώτου, όμως, έχεις συμβάλει, ηθελημένα ή αθέλητα, κι εσύ!... Μ’ αυτά που είδες και που άκουσες, με όσα αντιλήφθηκες και με όσα όχι, με όσα αφομοίωσες και μ’ όσα απέρριψες, με όσα “απώθησες” κ.λπ.

[Τα τρία γατάκια, για παράδειγμα, στο σημερινό, προ ολίγου, όνειρό μου, ήταν, αναμφίβολα, αυτά που έβλεπα όλες τις προηγούμενες ημέρες στον κήπο του γείτονά μου (τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στο όνειρό μου!...). Τα τρία ταλαιπωρημένα και σχεδόν για λύπηση βρώμικα σκυλιά, όμως, που βγήκαν από τα σιδερόφρακτα κελιά και χωρίς να μου γαβγίσουν καν, έσπευσαν να φύγουν, μάλλον φοβισμένα από τη δική μου παρουσία στον χώρο τους, τι να συμβόλιζαν, άραγε;… Και τι να συμβόλιζε, εξάλλου, όλη αυτή η λάσπη στον υπόγειο αυτό χώρο, που με “αηδίαζε”, έτσι όμως που να μην θέλω να φύγω, αλλά να φροντίσω να καθαρίσω τον χώρο, κάτι που ζήτησα, άλλωστε, λίγο αργότερα, από τον… “κύριο νομάρχη” (!...) που συνάντησα ανεβαίνοντας τις μισοσκότεινες σκάλες (που έστριβαν προς τα αριστερά, εάν έχει κι αυτό κάποια σημασία…), οι οποίες, πάντως, καθόλου δεν με φόβιζαν! Αυτό που με στενοχωρεί είναι που δεν θυμάμαι τι υπήρχε και ποια ήταν η θέα έξω και πέρα από το οικόπεδό μου। Και το κακό είναι πως όσο κι αν… κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να θυμηθώ, είναι αδύνατο να τα καταφέρω…

…Διότι, αντιλαμβάνομαι, κι αυτό το “υλικό” αποσύρθηκε, απροειδοποίητα και πάλι, και κρύφτηκε στα παρασκήνια ή στα καμαρίνια, κι είναι αμφίβολο εάν και κατά πόσο θα ξαναβγούν ποτέ από εκεί για να ξαναδώσουν παράσταση!...]

Καλημέρα!...

[…κι όνειρα γλυκά!...]