Το “αλφαβητάρι”… της πολιτικής

            Κατ’ αρχάς, αλλά και εν τέλει, τα πάντα είναι απλά. Πολύ απλά. Στην πορεία γίνονται (δηλαδή τα κάνουμε) δύσκολα, μέχρι να χρειαστεί να τα απλοποιήσουμε και πάλι, για το δικό μας καλό, δηλαδή “για να βρούμε άκρη”!...

           

            Κατ’ αρχάς, αλλά και εν τέλει, ό,τι πιο σημαντικό είναι αυτό που διδαχθήκαμε ως παιδιά.

            “Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο” είναι ο εύγλωττος τίτλος του βιβλίου κάποιου ψυχολόγου και παιδαγωγού.

            “…και στην πρώτη δημοτικού”, θα συμπληρώσω εγώ, “συγγραφική αδεία”, δηλαδή για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου.

            Αντιγράφω, λοιπόν, από το “Αλφαβητάριο” της Α’ Δημοτικού που διδασκόταν στα σχολεία μας πριν από κάποια (…) χρόνια:

            «Ο Μίμης λέει: -Άννα, φέρε πέτρες. Φέρε ξύλα, φέρε λάσπη. Θα κτίσω ένα σπιτάκι. Τα δύο αδερφάκια ίδρωσαν. Ίδρωσαν στη δουλειά κι έκτισαν το σπιτάκι.  Όταν το τελείωσαν, τραγουδούσαν: “Σπίτι μου, σπιτάκι μου, σπιτοκαλυβάκι μου…”»

            Αυτά διδάχθηκα εγώ από τη δασκάλα τη μάνα μου, από τους γονείς μου, αυτά διδάχθηκε και η γενιά πριν απ’ τη δική μου…

            Πολλά θα μπορούσα να γράψω με αφορμή το παραπάνω απόσπασμα, θα περιοριστώ, όμως, εδώ, σε ελάχιστα μόνο, τα ακόλουθα:

            Πολλοί Έλληνες, οι περισσότεροι, ιδίως πριν από μία – δύο γενιές, ίδρωσαν ιδιαίτερα για να ρυθμίσουν “τα του οίκου τους”, δηλαδή για να χτίσουν το “σπιτοκαλυβάκι” τους. Τόσο κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά…

            Σε επίπεδο χώρας, όμως, κάποιοι, και ιδίως οι ταγοί αυτής της χώρας, (σχεδόν) από την μεταπολίτευση και μετά, δεν ακολούθησαν τους κανόνες…

            …Γι’ αυτό και η χώρα μας βρίσκεται, σήμερα, στην κατάσταση που όλοι βιώνουμε…

            Διότι, όπως κάποιοι εργολάβοι – κατασκευαστές – “λαμόγια” έχτιζαν πολυκατοικίες ή εργοστάσια ή/και κλειστά γυμναστήρια (για να θυμηθώ συγκεκριμένες περιπτώσεις) βάζοντας λιγότερα από τα απαραίτητα σίδερα και περισσότερο σκέτο τσιμέντο, με αποτέλεσμα τα κτίσματα να καταρρεύσουν στον πρώτο δυνατό σεισμό, έτσι και το “πολιτικό προσωπικό” έχτισε ένα κράτος με λιγότερες πέτρες – θεσμούς και περισσότερη λάσπη…

            [Λάσπη άφθονη! Για να εκτοξεύουν οι μεν στους δε… Λάσπη για να τσαλαβουτάει και η “πλέμπα”, κι άλλοι να γλιστράνε σ’ αυτήν, άλλοι να κολλάνε και, το χειρότερο, να θεωρούν οι περισσότεροι πως αυτό είναι το φυσικό περιβάλλον της πολιτικής που μας αρμόζει εδώ στην Ελλάδα και πως αυτό δεν μπορεί, τάχα, ν’ αλλάξει…]

            Διότι, εξάλλου, κάποιοι ή, ίσως, όλοι μας, δεν ιδρώσαμε στην δουλειά ή, κατ’ ακρίβεια, δεν ιδρώσαμε τόσο πολύ όσο θα έπρεπε, δεδομένου μάλιστα του ότι οι “ανάγκες” μας, πλέον, δεν περιορίζονται  απλά και μόνο σε ένα “σπιτοκαλυβάκι”, αλλά σε ένα σωρό άλλα και μάλιστα πολλαπλάσια: διαμερίσματα, εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη… Πώς έγιναν αυτά; Όλοι το ξέρουμε πια, ‘το νιώσαμε στο πετσί μας”, που λέει ο λόγος,  πως δεν έγιναν με εργασία – παραγωγή, δηλαδή “με τον ιδρώτα του προσώπου μας”, αλλά με δανεικά από τους ξένους, που νομίζαμε, αστόχαστα, πως θα’ταν “δανεικά κι αγύριστα”, είτε γιατί “είχαμε πρόσωπο” (μακιγιαρισμένο!) στους… κουτόφραγκους, είτε γιατί, ακριβώς, τους θεωρούσαμε “κουτόφραγκους”… Κι ήρθε πια η Ιστορία και η αυτονόητη Λογική, και με τα τωρινά χαστούκια μας θυμίζουν τον κανόνα που στην Ύβρι μας τον είχαμε κι αυτόν ξεχάσει τελείως: Πως το τραγούδι (και οι χοροί, και τα γλέντια) έρχονται μετά την εργασία, διότι πώς αλλιώς θα πληρώσεις τον λογαριασμό;…

            Λοιπόν…

            …αν θέλουμε να χτίσουμε το μέλλον μας…

            …αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε την χώρα μας…

            …ας διδαχθούμε απ’ τα παθήματά μας (που ελπίζω να έγιναν, πλέον, μαθήματα και πείρα μας)…

            …ας θυμηθούμε κι όσα διδαχθήκαμε στο αλφαβητάρι - αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού…

            Και επειδή είμαστε πια, ως μεγαλύτεροι, πιο ώριμοι πια και πιο “υποψιασμένοι”…

            …ας μην αρκεστούμε σε ημίμετρα, σε λύσεις “μεσοβέζικες”, σε τσαπατσούλια “μερεμέτια”! Ας το γκρεμίσουμε, πια, το ρημάδι το αυθαίρετο (:το κράτος της αυθαιρεσίας, της διαφθοράς, της διαπλοκής, του ρουσφετιού…) και ας το ξαναχτίσουμε πάλι από την αρχή, με σωστά θεμέλια, με γερά υλικά, με σύγχρονες (ή/και πανάρχαιες) δημοκρατικές αρχές, με θεσμούς, με νόμους, με μεγάλα παράθυρα για άπλετη διαφάνεια, αλλά χωρίς “παραθυράκια”, με ασφαλείς πόρτες και χωρίς “κερκόπορτες”.

            Οι επερχόμενες εκλογές θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν την αρχή αυτής της κοινής προσπάθειας όσων αγαπούν αυτόν τον τόπο, αλλά και, ταυτόχρονα, όσων, θεμιτά, αγαπούν (και) τον εαυτό τους, μακροπρόθεσμα και όχι κοντόφθαλμα…

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο τ.55 (Μαρτίου – Απριλίου 2012) του περιοδικού “Δημοφών” (http://dimofon.gr/magazine/)